Soidaridade con beneficio

Benvid@s,

  Estamos a vivir unha traxedia máis en Europa, as guerras que tan ledamente protagonizamos en Oriente Medio votaron das suas casas e dos seus paises a centos de miles de persoas que buscan un novo fogar onde porder seguir vivindo sen ter medo pola sua seguridade.
  Pero claro, a nosa ledicia remata co lanzamento das bombas, en canto a ser responsables das nosas accións non queremos saber nada. A xente que lle arrebatamos todo o que tiñan, que se busquen a vida nos seus paises veciños, eses que deixamos na miseria a base de robarlles os seus recursos a cambio de nada. Que é iso de buscar unha vida mellor, ben lles chega con estar vivos e punto... moitas veces cuestiono a nosa suposta "intelixencia".
  Os gobernos dos paises ricos seguen a demostrar unha falta de intelixencia e madurez propia dun neno caprichoso, o que non lle gusta compartir e moito menos non ter o que quere.

  Pero este non é un post máis para a crítica os nosos gobernos/políticos; non é un post para reclamar máis soidaridade coa xente que o necesita, cos nenos que están a morrer; hoxe veño a falar dunha oportunidade para a miña terra, para Galicia. Porque máis alá do simple xesto de axuda a uns refuxiados que fuxen da guerra e a morte, o terror e a fame, Galicia pode ver solventado un problema acuciante como é a perdida de poboación e o envellecemento da que queda. Pode solventar un problema que pode facer que no futuro non teñamos forma de pagar as nosas pensións, de manter o noso pobo, de mellorar a nosa terra. E todos estos beneficios a vez que se axuda a xente que está sufrindo.
  Nos últimos 4 anos Galicia perdeu 38.500 habitantes, ten un 23% de poboación con máis de 65 anos e sigue a aumentar esa porcentaxe ano tras ano... temos un problema grave, dende logo que tamén temos un problema de traballo, estamos nunha crise, pero o bo goberno non se pode centrar só en un problema, non pode focalizar o esforzo en problemas de 4 anos, temos que ter unha visión a longo prazo que trate de prever e solventar as dificultades futuras, e esta é unha das máis importantes.
  Se cadra semella ata egoísta expoñer esto, pero é unha realidade, e creo que bo será se axuda a poñer cabeza e ver doutra maneira a abrir as portas a esa xente que busca un futuro mellor. Os refuxiados poden ser unha solución pra nos, podemos darlle casa e terras nos nososo pobos, podemos darlle traballo e futuro, e a cambio eles poden darnos o seu esforzo para facer posible unha Galicia mellor e axudarnos a que teñamos a posibilidade dun futuro nesta terra. O goberno ten que xestionar o máis rápido posible esta oportunidade, porse en contacto cos concellos, cooperativas, empresas, porse en contacto con Europa e buscar unha boa estratexia, financiación europea para o plan? por que non? cando semella que todos queren evitar a chegada desta pobre xente os seus paises. Nos damoslle un lar e Europa axuda co diñeiro para poder ofrecerlles un texido laboral decente. A cousa é actuar rápido para non perder a oportunidade e para non seguir manchando as nosas mans coa sua sangue.

  Se cadra non son correcto, se cadra non é sinxelo, pero creo que nunca o é, e sempre temos que bailar coa realidade ca música que toca nese momento. Pensadeo ben, xa non quedan excusas pra dicir non.

Bos días e boa sorte,

Unha oportunidade perdida

  Benvid@s,

  

  Fai uns 4 anos produciase a quebra dunha empresa coma Clesa, un símbolo da industria láctea e un drama para Galicia que temía a perdida de emprego xerado polo peche dunha fábrica en Caldas de reis nos anos máis críticos da actual crise.
  Os medios fixeron presión e o goberno moveuse para finalmente "conseguir" a venda desta fabrica a Feriado,  daquela todos eran felices e parecía a mellor opción posible, agora salta o escenario a outra realidade. A labor dos que mandan non é buscar o camiño fácil senon o mellor de cara ao futuro, e creo que aquí non se fixo. 

  E voltamos o presente, anos despois da fatídica negociación en Europa da cota do leite, da enésima demostración de deslealdade do goberno central con Galicia, e logo de pasar todos estes anos sen ningunha preparación nin por parte do goberno ni dos gandeiros para a fin das cotas e a volta o mercado máis salvaxe, atopamonos de novo cun problema no sector lácteo que semella ser fatídico, e non podo máis que voltar a preguntarme se a venta da fábrica de Clesa en Caldas non foi unha oportunidade perdida.

  Unha oportunidade de crear unha grande cooperativa galega cunha fábrica para o procesado e xestión da sua materia base que permitira os gandeiros unha vía alternativa que non fose un mercado manipulado que paga por debaixo de prezo productivo o leite e que forza o peche todas as explotacións gandeiras ca gravísima consecuencia para a economía e traballo galegos. 

  Claro que para esto facia falta a intervención de estado, facia falta poñer diñeiro, facer xestión, pelear con algúns deses amigos ricos que os nosos gobernos teñen e facer inversións para mellorar a conexión a fábrica, todo isto, sen poder asegurar un beneficio nas eleccións, porque a xente normalmente non é paciente e se cadra non entende o fondo deste tipo de planes. Pero iso é o que fan os bos líderes e está máis que demostrado que temos uns ineptos o cargo.

  Por iso a día de hoxe, a miña percepción, o meu sentir e que deixamos unha oportunidade perdida e que semella que estamos destinados a protesta por unhas axudas que son caridade e non solución o noso sector. O lácteo pinta negro e non se pode seguir perdendo oportunidades.

Bos días e boa sorte,

Reflexións dun emigrante (I)

Benvid@s,

  Xa facía tempo que non escribía nada no blog e é que o traballo non me deixa moito tempo últimamente, pero tamén e certo que cada vez costabame máis pensar un tema que ademáis de actualidade fora interesante (cando menos para min); ben, definitivamente decidinme por tirar de recursos propios e porque non, facer un repaso das razóns da miña marcha e as miñas experiencias neste medio ano que levo fora.

  Marchei de Galicia no mes de Abril, un venres santo, o meu destino Kloten, o pobo no que se construíu o aeroporto de Zürich, a 1.847 Km do meu fogar según Google e a un século de evolución dende a miña opinión. Deixaba atrás amigos e familia, incluida unha muller e duas nenas de 3 anos e 6 meses e esperábame en Kloten un traballo, indefinido e a xornada completa, pero do que non sabía nada máis que o falado en duas entrevistas de traballo por Skype.

  As miñas circunstancias son atípicas, non estaba no paro, non estaba afogado por unha hipoteca, nin sequera tiña unha, non estaba en números vermellos... todas estas circunstancias fan de mi un caso raro de emigración, se cadra para moitos alguén sen motivos para queixarse por emigrar ou que fixoo por propia vontade, pero se cadra porque as historias coma as moedas sempre teñen duas caras, ou porque as opinións dependen únicamente das persoas e non dos conxuntos, quéixome como o que máis e síntome tan expulsado como o resto, se cadra só que eu escollín o momento de irme en lugar de esperar a que esta nosa sociedade decidira isto tamén por min.
 
  As razóns persoais creo que sobran nun análise máis xenérico, pero o entorno creo que é o mesmo para tódolos que optamos por buscar novas oportunidades fora, e responde a dúas preguntas. Cal é o futuro que me espera nesta terra nos próximos anos? E duro ter que dicir esto, pero creo que a resposta xeral a esta pregunta vai dende "o mesmo que teño agora se teño sorte" ata o "estar no paro e sobrevivir pola familia ou por chanchullos" e digo estas duas respostas co criterio de que normalemente non procuramos ponernos en situacións catastróficas coma podería ser "estarei na rua, sen traballo e sen nada pra comer e os meus fillos estarán nun centro do estado".A outra pregunta é, Qué podo facer agora para evitar calquera das respostas da pregunta anterior? A resposta a esta pregunta é máis personal e dependerá de cada un, pero creo que o común de todas é a nada ou polo menos nada realista.
  Entón a situación é, non teño futuro e ademáis non podo facer nada para cambiar isto e polo tanto busco fora o que non podo atopar na miña casa, ademáis de que noutros moitos casos, a situación actual xa non é boa; o que é a terceira razón (igual o máis importante) para lanzarse a aventura noutro país.
  Polo que aquí chegamos, fora do teu país, traballando en busca dunha vida mellor pero ca mente e sobre todo co corazón na tua terra, o que todos chamamos morriña. Coma tras todo suceso importante na vida, tratas de mirar cara o futuro, tratas de facerte a tua nova vida, pero non dubidas en mirar de reollo o que pasa na casa, como vai todo e como pode ir no futuro.

  Por concluir e seguindo o título desta entrada, a miña reflexión e que o futuro mostrase negro, o goberno e as políticas só deparan un futuro de servilismo e crise, a recuperación pola que se aposta só ofrece desigualdade e traballo precario, o que alexa calquera posibilidade de voltar a nosa terra; e a única luz de esperanza, cun cambio de políticas e goberno, semella feble, sobre todo na nosa terra, onde anos de caciquismo dificultan calquera cambio. Na miña mente gardo a idea de aprender moito deste pais e nun futuro axudar na casa a mellorar as cousas, pero para que isto sexa posible, e necesario que a xente que queda, mostre vontade de cambio e loite contra o inmovilismo. Se cadra é un desexo egoísta, se cadra cando marchei perdín o dereito a esixir, pero dende logo, dende a distancia, seguirei loitando e soñando con que no futuro, os galegos e galegas aprendan que "mellor malo coñecido que bo por coñecer" é unha mentira, que a forma de aprender a andar é tropezar mil veces e que se cambias a peor, sempre podes volver a cambiar, o importante e iso, que cambies e que non quedes nun erro por medo o que depara o futuro, lección de emigrado.

Bos días e sorte,

Exportacións coma eixe do cambio económico

Benvid@s,

  Pensando en posibles saidas ou evolucións da economía galega cheguéi a conclusión que o futuro, neste mundo globalizado, pasa pola reindustralización en sectores de alto nivel tecnolóxico. O problema en Galicia é como facer ese salto, pasar dun texido inexistente a un texido elaborado e concentrado en sectores especializados.
  A aposta parece sinxela, políticas de incentivo a toda iniciativa privada que aposte por estes sectores e ademáis, desenvolso por parte do estado para crear centros de máximo nivel en I+D. Pero cando chegamos a estas 'sinxelas' solucións, sempre nos encontramos ca mesma dúbida: De onde obter o diñeiro necesario para afrontar estes cambios dunha economía sen industria e cunha agricultura minorista? Pois en eso consiste este post, nunha idea ou proposta para coas nosas ferramentas, xerar diñeiro suficiente para afrontar o cambio cara o futuro que necesita Galicia.

  Exportación, venta de producto local no extranxeiro, pero sexamos realistas, Galicia non se pode considerar capacitado para competir no mercado por volúmenes de producto, entón, cal é a saida? A calidade. Galicia tería que apostar por facer da marca "Galicia Calidade" un referente internacional e por tratar de levala a os mercados internacionáis de maior crecemento (EEUU, China, Xapón, países nórdicos, etc.) e facer isto sen complexos, competindo o máis alto nivel contra o resto, tanto en presencia nos sectores máis exclusivos coma en prezos.
  Semella sinxelo, pero todos sabemos que non o é. Hoxe en día, Galicia non conta con empresas axeitadas a esta labor, máis alá de Inditex, que obviaremos no análise, por ser a excepción a regla e tamén porque a sua forza productiva atópase noutras localizacións xeográficas. Polo tanto e a falta de empresas para esta tarefa, parece que o paso a dar é claro, crear empresas capacitadas para a exportación dos nosos productos nos mercados que desexamos alcanzar. Entón a nosa aposta inicial será as empresas de exportación que traballen cos productores locais e busquen ventas nos mercados clave.
  Cal é o traballo do goberno nunha actividade privada? Aquí chegamos o importante, o traballo do goberno debería centrarse en 3 eixes, o primero sería a incentivación para a creación de empresas de exportación, tanto con beneficios fiscais ou axudas, coma na formación, o ser este un sector que precisa de aptitudes especiais; o segundo sería a creación dun intermediario público para contactar productores coas empresas exportadoras, a razón para a existencia deste intermediario e tratar de evitar a competencia interna e facilitar a integración neste proceso dos minoristas; por último comezar a montar os centros de I+D, inicialmente centrados na mellora productiva e na conservación do producto, así coma na mellora da calidade, para a través do intermediario público facilitar a aplicación dos avances entre tódolos productores.
  Coma aclaración final, o intermediario público tamén serviría para fomentar e suxerir os productores cales son os mellores productos e cales teñen maior saida no mercado.
 
  Coma sempre digo, a idea queda lanzada, espero que interese e chegue a quen a poida levar a cabo, o proceso non é sinxelo, pero dende logo sentaría as bases productivas e económicas para poder apostar posteriormente por xerar un texido industrial que asegure o futuro da nosa terra, xa que cos frutos recollidos desta actividade, poderíamos financiar as políticas necesarias para ese cambio.

Bos días e boa sorte,

Galicia no século XIX no transporte

Benvid@s,

  Levo en Suiza 6 meses, dende que cheguei puiden ver lagos, montes e bosques por tódolos sitios, nada comparado co mar, pero tampouco quero facer unha entrada sobre a morriña, só quero expoñer que se trata dunha zona xeográfica con moitas dificultades e desniveis, con grandes diferencias térmicas como poden ser os -20° en inverno ata os 35° en verán, cunha agricultura digna de envexa, que explota e traballa cada palmo de terreno posible e que pese a todo, ten unha das redes de transportes máis eficientes e completas do mundo.

  As comparacións sempre son odiosas, pero eu sempre creo no mantra de que con motivo de mellorar, as comparacións sempre se teñen que facer con aqueles que consideramos mellores que nos. Cando eres deportista has de compararte co teu ídolo, o científico cun nobel, o filósofo con Aristóteles, o empresario con Slim ou Gates.. nos como nación, deberíamonos comparar cun dos pobos europeos máis evolucionados e a falta de visitar os paises nórdicos, ben vale unha Suiza que ademáis é un claro referente da emigración galega.

  A que refírome con rede de transporte? É sinxelo, refírome a que o 70% das localidades teñan acceso a un tren, tranvía cunha frecuencia de como moito 30 min. para ir a cidade máis cercana, refírome a unha rede de buses locales e interrexionales coa mesma frecuencia, refírome o úso dun billete único para toda a rede, que permiteme facer os transbordos que quera dentro do tempo pagado, permitindome chegar a case tódalas localidades nun tempo e cun gasto realmente baixo. Refírome a abonos e descontos para rapaces, parados, xubilados.. refírome a posibilidade de mercar unha "reducción de tarifa do 50%" para que a xente que o usa habitualmente non teña que deixar o salario. Refirome a conexións directas con tódolos aeroportos do país. E todo isto, sen necesidade de renunciar a unha rede de autopistas de peaxe único e por suposto a unha rede de carreteiras máis que suficiente.

  Está claro que Suiza non chegou a esto en dous días, e que un nivel de vida máis que alto, axuda a facer inversións para crear esta rede.. pero algún día, no século XIX Suiza foi como é Galicia agora, unha nación con moitas poboacións disperas e cun terreo con grandes dificultades xeográficas, e que foi a voluntade dos dirixentes e do seu pobo facer deste sitio algo mellor. A día de hoxe vivimos en séculos distintos, pero non se equivoquen, non é que alí teñan máis diñeiro, é que alí teñen máis conciencia do que é preciso e que teñen mellores dirixentes, pero non olviden, os dirixentes ainda que cada catro anos, votámolos nos e a conciencia e cousa de tomarse en serio o noso futuro.

  Dedicarse a embexa cando ves algo que queres ter e que non tes é un acto idiota, o sabio e preguntarlle a quen o ten, cómo fixo para telo e logo facer ti o mesmo.

Saudos e sorte,

O exemplo escocés

Benvid@s,

  Hoxe en un día histórico para Escocia, no momento de escribir estas líneas estan a contar os votos dun referendum para coñecer se o seu pobo decide separarse do Reino Unido, algo único e raro de ver e que para os seus cidadáns pode ser a decisión máis importante en toda a sua vida.
  Se algúns días atrás miraba con embexa a celebración da Diada en Cataluña, hoxe non se queda atrás a que me da o pobo escocés e esta oportunidade única. Pero volvendo o tema polo que vos escribo, creo que máis alá de o resultado debemos analizar outras cousas dende Galicia.

  O primeiro que me gustaría destacar é o rápido que se propagou o independentismo nunha nación como Escocia, debemos ter presente que o referendum aceptouse porque o goberno británico tiña a seguridade de que o NON arrasaría na consulta e como puidemos comprobar, sobre todo neste último mes de ameazas constantes e campaña intensiva do non tanto dentro coma fora do país, a realidade finalmente é que o SI gañou adeptos dunha maneira prodixiosa; para min unha lección evidente do que se pode facer cunha boa planificación e cando a diferencia entre pobos é evidente, quizáis un soño para Galicia, pero se cadra non tan lonxano coma puideramos pensar.

  O segundo é o momento único que estamos a vivir para plantexarnos esta posibilidade, o pobo non só quere a independencia por nacionalismo férreo, o pobo está farto da política actual, está farto de enganos e de trampas e sobre todo está farto de sufrir, e todo isto fai que a posibilidade de reinventarse con algo novo sexa moi atractiva incluso para a xente que non considera o independentismo como a sua meta. En España estámolo a ver con Podemos, Guanyem, MareaAtlantica.. son movementos que tamén terán que busca-la sua oportunidade no corto plazo, porque é sabido que portas coma esta non duran eternamente. Deberíanse replantexar os partidos nacionalistas galegos a necesidade de participar destes movementos e se cadra, coller a mínima oportunidade posible ante o que pode ser a única porta nesta xeración para alcanza-las suas metas.

  Por último querría facer unha reflexión contra toda esa corrente de presión que puxo o grito no ceo ante a posibilidade de que gañara o SI e que segue a asustar a todos con palabras coma crise, ruina, fame... a realidade de tódolos vosos temores só se basa nunha cousa, unha división de pobos fai máis dificil o control e manipulación das gobernos e polo tanto fai máis complicada ou polo menos costosa a existencia á oligarquía que agora estanos a gobernar, cando te ameazan por decidir por ti mesmo, só mostran o medo que teñen a que o pobo decida, descubren a gran mentira que son estructuras como a UE, OTAN, ONU e mostran abertamente que outro modo é posible.

  Se cadra o pobo escocés escolleu seguir baixo o control británico, porque non nos enganemos, a unión é entre iguais, e iso está moi lonxe de ser así tanto en Escocia coma en Galicia; pero ninguén os poderá culpar, o medo e libre e as presións son moitas, pero así coma en Inglaterra a simple existencia da consulta abre as portas a moitos outros (quen lle pode negar un referendum a Gales ou Irlanda?) en Galicia sírvenos de exemplo para o que podemos escoller, se a través do noso voto, empezamos a pensar máis como pobo e menos nos enchufes que o cacique de turno pódenos prometer.

  Despídome con soños de liberdade, esta noite voarei ata as montañas e escoitarei de novo o son das gaitas, que tamén para nos, son un simbolo do fogar.

Saudos e sorte,

DiaDa envexa

Benvid@s,

  Onte foi a Diada en cataluña, a xente saíu a rua e fixeron unha demostración de conciencia de nación que dende a distancia non só ten que ser apoiada senon copiada e desexada, e a nivel personal vadesme ter que permitir que arda ca envexa que algo así faime sentir.
  As noticias, centrábanse no independentismo, a política actual e o nivel de conflicto, fai que cada referencia o pobo catalán como nación sexa vista como motivo de conflicto e de disputa, pero eu non me quero meter nunha guerra que non he miña máis alá de pedir democracia para un pobo, o catalán, que coma calquera outro, ten dereito a opinar sobre todo o que queiran e máis ainda sobre o que queren no seu futuro.
  A miña principal opinión, o meu principal pensamento respecto onte, é a envexa, producida por ver un pobo consciente do seu pasado, consciente da sua identidade, das suas orixes e da sua cultura. A Diada para o resto de pobos que aspiramos a reivindicar unha identidade maltratada pola historia, ten que ser un obxetivo, non dende o punto de vista do independentismo, non por ser un día de festa e de reinvindicación, senon pola conciencia, polo sentir, pola unión.
  Na Galicia sempre loitamos falando da opresión castelá contra a nosa cultura, contra a nosa economía e contra o noso pobo. Non vou a desmentir nada, só quero centrar o obxetivo de todas esas loitas, se alguén quere saber porque loitamos, a resposta perfecta é que buscamos a nosa Diada;  Galicia ten a lingua, ten a cultura, ten a historia e ten a identidade, son cousas polas que non se debe loitar, xa existen, so é necesario dalas a coñecer, pregoñalas e conservalas, pero o que máis lle falta a Galicia e a unidade!!
  Nos últimos anos somos presas do clásico problema de esquerdas, a autocomplacencia no discurso, na beleza dos ideais, chegamos o punto do enfrentamentos por demostrar o boas que son as ideas de cada ún sen pensar en que o importante e polas en práctica, non que sexan perfectas; por outra parte e tamén en moitos casos, cedimos o encanto do poder que votou tódolos nosos ideais e esforzos o lixo. O nacionalismo en Galicia non ten dereita e polo tanto cada disputa entre os seus representantes de esquerda supón unha derrota e un paso atrás no verdadeiro obxetivo da unidade, debemos ser críticos con nos, debemos escoitar o pobo, debemos buscar a unidade que algún día permita a xente sair a rua para celebrar que son galegos, sen máis.
  A oportunidade é única, nos momentos de crise, é cando o pobo é máis receptivo e mostra máis interese e maior unidade, aproveitemos, unámonos, fagamos que tod@s sintanse nación.

Saudos e sorte,

Receita: Cocido Político

Benvid@s,

  Hoxe cambiamos o formato do blog para achegarnos o mundo culinario cunha receita de Cocido Político, moi propio da terra e máis canto máis se achegan as eleccións.

  Ingredientes:
  - Uns políticos de estilo caciquil.
  - Unha economía dependente de subvencións e contratos do estado.
  - Un texido empresarial de moi mala calidade e moi baseado no amiguismo e patrimonio dos empresarios.
  - Un par de partidos de corte españolista.
  - Un bo anaco de unto para os medios. (Nunca esquezas o unto para os medios, importantísimo!!)
  - Unha pizca de cegueira na xustiza (Clave!!).
  - Especias varias.
  - Un bo viño blanco galego.


  O primeiro e preparar os ingredientes. Colle os políticos e quítalles todo tipo de conciencia, boas intencións ou ética que podan ter, logo agregalles un pouco de edonismo e espolvoreas pra darlle ó preciso punto de trepas, sumerlleos nos partidos de corte españolista e deixa a remollo.
  Colle o texido empresarial, quitalle toda a industria, loxística e inversión, pero sobre todo non deixes nin pizca de I+D, unha vez feito isto, reparte o que quede entre catro ou cinco amigos (os invitados o xantar) e o anaco que te toca, dalle un bocado, o resto podelo meter na pota, que é máis que suficiente.
  Sabemos que olvidaches a economía, é o habitual, chama o teu amigo en Madrid que fale co europeo e que entre ambos te manden as sobras do día, se cadra non chegan para esta comida, pero ti dilles os amigos que chegar chegan, que non se preocupen, que quizáis toca na seguinte cea.
  Á mezcla que estas a facer, non se che olvide botarlle un pouco de cegueira na xustiza, e cando falamos dun pouco, sabes que podes botar un carromato enteiro, a cousa é que non olvidarse, que logo se che corta o caldo, e non é gracioso de ver, pregunta nas principais cidades galegas!!
  Por último colle ese amigo criticón, ese que sempre e o encargado de valora-la comida, o que sempre che anda a dicir que a ver se non lle botas de menos, que se isto que se o outro, que motiva os outros e lles fai ver que non eres tan bo cociñeiro. Chamao á cociña, saca o viño, saca o unto, ten que quedar tan enchido que non sepa dici-la hora sen che preguntar antes!!
  Xa é o momento de botalos políticos na salsa dos partidos, ven revoltos, para que ninguén saiba ben que carallo de ideas ten cada un, unha "amalgama" de sabores como din (o final todo sabe a chourizo a verdade sexa dita).
  Catro anos a fogo lento e xa tes feito o cocido das próximas eleccións!! Noraboa, xa podes seguir a ser unha comunidade nos últimos postos de España onde a xente se preocupe máis da misa e do fútbol que de a economía, cultura o tonterías desas.

Máis receitas en próximas semanas,

Un novo reto: Eleccións municipais 2015

Benvid@s,

  Un novo reto asomase no horizonte, e semella que a xente está comezando a tomarlle o pulso, trala ilusionante aposta en Barcelona de @guanyem pola unidade social de cara as eleccións municipáis en 2015, A Coruña colle o guante en lanza @mareaatlantica coma claro exemplo a seguir para as outras cidades galegas e como claro síntoma de que Galicia semella espertar destes anos de corrupción e política oligarquica querendo estar a cabeza do cambio.
  Coma exemplos cercanos a irrupción de @alternativaGZ nas eleccións galegas, un veterano da política coma @xmBEIRAS voltaba para darlle clases a un @obloque que parecía indixestado con tanta repercusión e poder, e claramente influido pola oligarquía e resultadismos dos partidos nacionales (@ppdegalicia/@PSdeG) e que semellaba perdera o rumbo nos anos de bipartito.
  Coma exemplos máis lonxanos, pero se cadra de máis calado e importancia, a xeración do renacemento galego (Castelao, Ponte, Luis Seoane, Casares Quiroga, etc.), que tanto loitou nos anos da república polo recoñecemento e que levounos cara a autonomía, que nestes anos tanto nos esforzamos por destruir.
  Pero non vai ser este un post de crítica, pechamos a porta a negatividade e comezamos co positivo. Positivo que se vexa unha corrente cultural máis preocupada pola política e que pretende deixar marca nesta, o final, a cultura, debe participar e influir a política; positivo polo paso adiante do pobo, o inmiscuirse e tomar voz na actualidade e por fin, non deixar a Galicia a cola de España; positivo polo que semella unha corrección do mensaxe galeguista, non estamos aquí para loitar contra ninguén, estamos para defender unha cultura, unha historia, un pobo, pero dende logo, sabendonos adaptar os tempos e a nosa xente, sobre todo a nosa xente e as suas esixencias; positivo porque este tipo de movementos buscan unidade, e sempre é bo, ter un pobo unido; e por último positivo porque semella que a mensaxe está calando na política e nos políticos e se cadra ainda estamos a tempo de salvar algo.
  O reto e moi grande, loitar contra a corrupción, o caciquismo, a desilusión e a incredulidade, pero quizáis a enormidade do reto non é máis que outra motivación para quenes están a tomar parte neste movemento; e quizáis as formas do mesmo, dende a rua, con cidadáns, no día a día, sexa a mellor ferramenta para loitar contra aquelo que levan loitando os partidos durante décadas e que era tan dificil de derrotar. Semella pronto para augurar un bo futuro o movemento, pero dende a ilusión que produce, espero que teña a mellor das acollidas, de momento na Coruña en duas semanas xa teñen 1200 apoios.
  Chamo tamén os medios de comunicación tradicionáis a facerse eco deste e de tódolos movementos xemelgos que saian, porque sabemos que en Galicia é se cadra ainda máis importante a sua influencia, e esperamos poder ver na televisión e nos xornais, noticias diarias sobre as mareas.
  Para rematar, animar a toda a xente que está a participar nesta marea; á xente que está dubidando, empurrala a facelo; e a xente que mira sen entender moi ben o que pasa, motivalos a que se acheguen e pregunten,pois  poden ser parte de algo moi bonito e que cambie a nosa sociedade no futuro cara algo mellor.

Saudos e ánimo,

Día da patria galega

Benvid@s,

  Entrada rápida para felicitar a todos os galegos polo mundo no día da nosa patria.

  Alento as iniciativas galeguistas dende este blog, separatistas ou non, nacionalistas ou non, xuntos por un sentimento, unha lingua e unha historia.
  Desexos de unidade entre galeguistas, porque por riva de diferencias e formas, o obxetivo e o mesmo para todos, preservar e defender unha identidade propia. Basta xa de separación nos momentos importantes, fronte común ante obxetivo común.
 
  Como mensaxe respeto a nosa historia, os que sempre nos tachan de mirar a seculos pasados dicirlles que é de ignorantes e idiotas non respetar a historia; os tempos actuais son como son polos tempos pasados, sexan máis ou menos distantes, máis ou menos afines ó que temos diante. Por iso non se poder mirar cara un futuro ignorando o noso pasado, tanto para non repetir errores como para coñecer cales son os males que nos atañen e como solucionalos.

  Como reflexión, cómo pode ser que unha rexión histórica coma a nosa, pola que tanto se luchou, e tantos sufriron, vexa no presente que se queda no vagón de cola da autonomía. Cómo as nosas compañeiras no camino do recoñecemento, País Vasco e Cataluña, seguen a ter unha evolución e un respeto tanto a nivel local coma no resto de España e Galicia xa non é tratada da mesma maneira. Algo facemos mal cando quedamos a cola dese tren, tanto pola memoria de quenes nos levaron a él como polo futuro de todos.

  Como crítica o ter o día da patria galega nun día tan marcado pola relixión, ese poder oculto, que en Galicia fixo verdadeiro dano o galeguismo e a xente durante tantos anos.


Saudos e felicidades a tod@s,