Benvid@s,
Xa facía tempo que non escribía nada no blog e é que o traballo non me deixa moito tempo últimamente, pero tamén e certo que cada vez costabame máis pensar un tema que ademáis de actualidade fora interesante (cando menos para min); ben, definitivamente decidinme por tirar de recursos propios e porque non, facer un repaso das razóns da miña marcha e as miñas experiencias neste medio ano que levo fora.
Marchei de Galicia no mes de Abril, un venres santo, o meu destino Kloten, o pobo no que se construíu o aeroporto de Zürich, a 1.847 Km do meu fogar según Google e a un século de evolución dende a miña opinión. Deixaba atrás amigos e familia, incluida unha muller e duas nenas de 3 anos e 6 meses e esperábame en Kloten un traballo, indefinido e a xornada completa, pero do que non sabía nada máis que o falado en duas entrevistas de traballo por Skype.
As miñas circunstancias son atípicas, non estaba no paro, non estaba afogado por unha hipoteca, nin sequera tiña unha, non estaba en números vermellos... todas estas circunstancias fan de mi un caso raro de emigración, se cadra para moitos alguén sen motivos para queixarse por emigrar ou que fixoo por propia vontade, pero se cadra porque as historias coma as moedas sempre teñen duas caras, ou porque as opinións dependen únicamente das persoas e non dos conxuntos, quéixome como o que máis e síntome tan expulsado como o resto, se cadra só que eu escollín o momento de irme en lugar de esperar a que esta nosa sociedade decidira isto tamén por min.
As razóns persoais creo que sobran nun análise máis xenérico, pero o entorno creo que é o mesmo para tódolos que optamos por buscar novas oportunidades fora, e responde a dúas preguntas. Cal é o futuro que me espera nesta terra nos próximos anos? E duro ter que dicir esto, pero creo que a resposta xeral a esta pregunta vai dende "o mesmo que teño agora se teño sorte" ata o "estar no paro e sobrevivir pola familia ou por chanchullos" e digo estas duas respostas co criterio de que normalemente non procuramos ponernos en situacións catastróficas coma podería ser "estarei na rua, sen traballo e sen nada pra comer e os meus fillos estarán nun centro do estado".A outra pregunta é, Qué podo facer agora para evitar calquera das respostas da pregunta anterior? A resposta a esta pregunta é máis personal e dependerá de cada un, pero creo que o común de todas é a nada ou polo menos nada realista.
Entón a situación é, non teño futuro e ademáis non podo facer nada para cambiar isto e polo tanto busco fora o que non podo atopar na miña casa, ademáis de que noutros moitos casos, a situación actual xa non é boa; o que é a terceira razón (igual o máis importante) para lanzarse a aventura noutro país.
Polo que aquí chegamos, fora do teu país, traballando en busca dunha vida mellor pero ca mente e sobre todo co corazón na tua terra, o que todos chamamos morriña. Coma tras todo suceso importante na vida, tratas de mirar cara o futuro, tratas de facerte a tua nova vida, pero non dubidas en mirar de reollo o que pasa na casa, como vai todo e como pode ir no futuro.
Por concluir e seguindo o título desta entrada, a miña reflexión e que o futuro mostrase negro, o goberno e as políticas só deparan un futuro de servilismo e crise, a recuperación pola que se aposta só ofrece desigualdade e traballo precario, o que alexa calquera posibilidade de voltar a nosa terra; e a única luz de esperanza, cun cambio de políticas e goberno, semella feble, sobre todo na nosa terra, onde anos de caciquismo dificultan calquera cambio. Na miña mente gardo a idea de aprender moito deste pais e nun futuro axudar na casa a mellorar as cousas, pero para que isto sexa posible, e necesario que a xente que queda, mostre vontade de cambio e loite contra o inmovilismo. Se cadra é un desexo egoísta, se cadra cando marchei perdín o dereito a esixir, pero dende logo, dende a distancia, seguirei loitando e soñando con que no futuro, os galegos e galegas aprendan que "mellor malo coñecido que bo por coñecer" é unha mentira, que a forma de aprender a andar é tropezar mil veces e que se cambias a peor, sempre podes volver a cambiar, o importante e iso, que cambies e que non quedes nun erro por medo o que depara o futuro, lección de emigrado.
Bos días e sorte,
viernes, 12 de diciembre de 2014
miércoles, 29 de octubre de 2014
Exportacións coma eixe do cambio económico
Benvid@s,
Pensando en posibles saidas ou evolucións da economía galega cheguéi a conclusión que o futuro, neste mundo globalizado, pasa pola reindustralización en sectores de alto nivel tecnolóxico. O problema en Galicia é como facer ese salto, pasar dun texido inexistente a un texido elaborado e concentrado en sectores especializados.
A aposta parece sinxela, políticas de incentivo a toda iniciativa privada que aposte por estes sectores e ademáis, desenvolso por parte do estado para crear centros de máximo nivel en I+D. Pero cando chegamos a estas 'sinxelas' solucións, sempre nos encontramos ca mesma dúbida: De onde obter o diñeiro necesario para afrontar estes cambios dunha economía sen industria e cunha agricultura minorista? Pois en eso consiste este post, nunha idea ou proposta para coas nosas ferramentas, xerar diñeiro suficiente para afrontar o cambio cara o futuro que necesita Galicia.
Exportación, venta de producto local no extranxeiro, pero sexamos realistas, Galicia non se pode considerar capacitado para competir no mercado por volúmenes de producto, entón, cal é a saida? A calidade. Galicia tería que apostar por facer da marca "Galicia Calidade" un referente internacional e por tratar de levala a os mercados internacionáis de maior crecemento (EEUU, China, Xapón, países nórdicos, etc.) e facer isto sen complexos, competindo o máis alto nivel contra o resto, tanto en presencia nos sectores máis exclusivos coma en prezos.
Semella sinxelo, pero todos sabemos que non o é. Hoxe en día, Galicia non conta con empresas axeitadas a esta labor, máis alá de Inditex, que obviaremos no análise, por ser a excepción a regla e tamén porque a sua forza productiva atópase noutras localizacións xeográficas. Polo tanto e a falta de empresas para esta tarefa, parece que o paso a dar é claro, crear empresas capacitadas para a exportación dos nosos productos nos mercados que desexamos alcanzar. Entón a nosa aposta inicial será as empresas de exportación que traballen cos productores locais e busquen ventas nos mercados clave.
Cal é o traballo do goberno nunha actividade privada? Aquí chegamos o importante, o traballo do goberno debería centrarse en 3 eixes, o primero sería a incentivación para a creación de empresas de exportación, tanto con beneficios fiscais ou axudas, coma na formación, o ser este un sector que precisa de aptitudes especiais; o segundo sería a creación dun intermediario público para contactar productores coas empresas exportadoras, a razón para a existencia deste intermediario e tratar de evitar a competencia interna e facilitar a integración neste proceso dos minoristas; por último comezar a montar os centros de I+D, inicialmente centrados na mellora productiva e na conservación do producto, así coma na mellora da calidade, para a través do intermediario público facilitar a aplicación dos avances entre tódolos productores.
Coma aclaración final, o intermediario público tamén serviría para fomentar e suxerir os productores cales son os mellores productos e cales teñen maior saida no mercado.
Coma sempre digo, a idea queda lanzada, espero que interese e chegue a quen a poida levar a cabo, o proceso non é sinxelo, pero dende logo sentaría as bases productivas e económicas para poder apostar posteriormente por xerar un texido industrial que asegure o futuro da nosa terra, xa que cos frutos recollidos desta actividade, poderíamos financiar as políticas necesarias para ese cambio.
Bos días e boa sorte,
Pensando en posibles saidas ou evolucións da economía galega cheguéi a conclusión que o futuro, neste mundo globalizado, pasa pola reindustralización en sectores de alto nivel tecnolóxico. O problema en Galicia é como facer ese salto, pasar dun texido inexistente a un texido elaborado e concentrado en sectores especializados.
A aposta parece sinxela, políticas de incentivo a toda iniciativa privada que aposte por estes sectores e ademáis, desenvolso por parte do estado para crear centros de máximo nivel en I+D. Pero cando chegamos a estas 'sinxelas' solucións, sempre nos encontramos ca mesma dúbida: De onde obter o diñeiro necesario para afrontar estes cambios dunha economía sen industria e cunha agricultura minorista? Pois en eso consiste este post, nunha idea ou proposta para coas nosas ferramentas, xerar diñeiro suficiente para afrontar o cambio cara o futuro que necesita Galicia.
Exportación, venta de producto local no extranxeiro, pero sexamos realistas, Galicia non se pode considerar capacitado para competir no mercado por volúmenes de producto, entón, cal é a saida? A calidade. Galicia tería que apostar por facer da marca "Galicia Calidade" un referente internacional e por tratar de levala a os mercados internacionáis de maior crecemento (EEUU, China, Xapón, países nórdicos, etc.) e facer isto sen complexos, competindo o máis alto nivel contra o resto, tanto en presencia nos sectores máis exclusivos coma en prezos.
Semella sinxelo, pero todos sabemos que non o é. Hoxe en día, Galicia non conta con empresas axeitadas a esta labor, máis alá de Inditex, que obviaremos no análise, por ser a excepción a regla e tamén porque a sua forza productiva atópase noutras localizacións xeográficas. Polo tanto e a falta de empresas para esta tarefa, parece que o paso a dar é claro, crear empresas capacitadas para a exportación dos nosos productos nos mercados que desexamos alcanzar. Entón a nosa aposta inicial será as empresas de exportación que traballen cos productores locais e busquen ventas nos mercados clave.
Cal é o traballo do goberno nunha actividade privada? Aquí chegamos o importante, o traballo do goberno debería centrarse en 3 eixes, o primero sería a incentivación para a creación de empresas de exportación, tanto con beneficios fiscais ou axudas, coma na formación, o ser este un sector que precisa de aptitudes especiais; o segundo sería a creación dun intermediario público para contactar productores coas empresas exportadoras, a razón para a existencia deste intermediario e tratar de evitar a competencia interna e facilitar a integración neste proceso dos minoristas; por último comezar a montar os centros de I+D, inicialmente centrados na mellora productiva e na conservación do producto, así coma na mellora da calidade, para a través do intermediario público facilitar a aplicación dos avances entre tódolos productores.
Coma aclaración final, o intermediario público tamén serviría para fomentar e suxerir os productores cales son os mellores productos e cales teñen maior saida no mercado.
Coma sempre digo, a idea queda lanzada, espero que interese e chegue a quen a poida levar a cabo, o proceso non é sinxelo, pero dende logo sentaría as bases productivas e económicas para poder apostar posteriormente por xerar un texido industrial que asegure o futuro da nosa terra, xa que cos frutos recollidos desta actividade, poderíamos financiar as políticas necesarias para ese cambio.
Bos días e boa sorte,
viernes, 10 de octubre de 2014
Galicia no século XIX no transporte
Benvid@s,
Levo en Suiza 6 meses, dende que cheguei puiden ver lagos, montes e bosques por tódolos sitios, nada comparado co mar, pero tampouco quero facer unha entrada sobre a morriña, só quero expoñer que se trata dunha zona xeográfica con moitas dificultades e desniveis, con grandes diferencias térmicas como poden ser os -20° en inverno ata os 35° en verán, cunha agricultura digna de envexa, que explota e traballa cada palmo de terreno posible e que pese a todo, ten unha das redes de transportes máis eficientes e completas do mundo.
As comparacións sempre son odiosas, pero eu sempre creo no mantra de que con motivo de mellorar, as comparacións sempre se teñen que facer con aqueles que consideramos mellores que nos. Cando eres deportista has de compararte co teu ídolo, o científico cun nobel, o filósofo con Aristóteles, o empresario con Slim ou Gates.. nos como nación, deberíamonos comparar cun dos pobos europeos máis evolucionados e a falta de visitar os paises nórdicos, ben vale unha Suiza que ademáis é un claro referente da emigración galega.
A que refírome con rede de transporte? É sinxelo, refírome a que o 70% das localidades teñan acceso a un tren, tranvía cunha frecuencia de como moito 30 min. para ir a cidade máis cercana, refírome a unha rede de buses locales e interrexionales coa mesma frecuencia, refírome o úso dun billete único para toda a rede, que permiteme facer os transbordos que quera dentro do tempo pagado, permitindome chegar a case tódalas localidades nun tempo e cun gasto realmente baixo. Refírome a abonos e descontos para rapaces, parados, xubilados.. refírome a posibilidade de mercar unha "reducción de tarifa do 50%" para que a xente que o usa habitualmente non teña que deixar o salario. Refirome a conexións directas con tódolos aeroportos do país. E todo isto, sen necesidade de renunciar a unha rede de autopistas de peaxe único e por suposto a unha rede de carreteiras máis que suficiente.
Está claro que Suiza non chegou a esto en dous días, e que un nivel de vida máis que alto, axuda a facer inversións para crear esta rede.. pero algún día, no século XIX Suiza foi como é Galicia agora, unha nación con moitas poboacións disperas e cun terreo con grandes dificultades xeográficas, e que foi a voluntade dos dirixentes e do seu pobo facer deste sitio algo mellor. A día de hoxe vivimos en séculos distintos, pero non se equivoquen, non é que alí teñan máis diñeiro, é que alí teñen máis conciencia do que é preciso e que teñen mellores dirixentes, pero non olviden, os dirixentes ainda que cada catro anos, votámolos nos e a conciencia e cousa de tomarse en serio o noso futuro.
Dedicarse a embexa cando ves algo que queres ter e que non tes é un acto idiota, o sabio e preguntarlle a quen o ten, cómo fixo para telo e logo facer ti o mesmo.
Saudos e sorte,
Levo en Suiza 6 meses, dende que cheguei puiden ver lagos, montes e bosques por tódolos sitios, nada comparado co mar, pero tampouco quero facer unha entrada sobre a morriña, só quero expoñer que se trata dunha zona xeográfica con moitas dificultades e desniveis, con grandes diferencias térmicas como poden ser os -20° en inverno ata os 35° en verán, cunha agricultura digna de envexa, que explota e traballa cada palmo de terreno posible e que pese a todo, ten unha das redes de transportes máis eficientes e completas do mundo.
As comparacións sempre son odiosas, pero eu sempre creo no mantra de que con motivo de mellorar, as comparacións sempre se teñen que facer con aqueles que consideramos mellores que nos. Cando eres deportista has de compararte co teu ídolo, o científico cun nobel, o filósofo con Aristóteles, o empresario con Slim ou Gates.. nos como nación, deberíamonos comparar cun dos pobos europeos máis evolucionados e a falta de visitar os paises nórdicos, ben vale unha Suiza que ademáis é un claro referente da emigración galega.
A que refírome con rede de transporte? É sinxelo, refírome a que o 70% das localidades teñan acceso a un tren, tranvía cunha frecuencia de como moito 30 min. para ir a cidade máis cercana, refírome a unha rede de buses locales e interrexionales coa mesma frecuencia, refírome o úso dun billete único para toda a rede, que permiteme facer os transbordos que quera dentro do tempo pagado, permitindome chegar a case tódalas localidades nun tempo e cun gasto realmente baixo. Refírome a abonos e descontos para rapaces, parados, xubilados.. refírome a posibilidade de mercar unha "reducción de tarifa do 50%" para que a xente que o usa habitualmente non teña que deixar o salario. Refirome a conexións directas con tódolos aeroportos do país. E todo isto, sen necesidade de renunciar a unha rede de autopistas de peaxe único e por suposto a unha rede de carreteiras máis que suficiente.
Está claro que Suiza non chegou a esto en dous días, e que un nivel de vida máis que alto, axuda a facer inversións para crear esta rede.. pero algún día, no século XIX Suiza foi como é Galicia agora, unha nación con moitas poboacións disperas e cun terreo con grandes dificultades xeográficas, e que foi a voluntade dos dirixentes e do seu pobo facer deste sitio algo mellor. A día de hoxe vivimos en séculos distintos, pero non se equivoquen, non é que alí teñan máis diñeiro, é que alí teñen máis conciencia do que é preciso e que teñen mellores dirixentes, pero non olviden, os dirixentes ainda que cada catro anos, votámolos nos e a conciencia e cousa de tomarse en serio o noso futuro.
Dedicarse a embexa cando ves algo que queres ter e que non tes é un acto idiota, o sabio e preguntarlle a quen o ten, cómo fixo para telo e logo facer ti o mesmo.
Saudos e sorte,
jueves, 18 de septiembre de 2014
O exemplo escocés
Benvid@s,
Hoxe en un día histórico para Escocia, no momento de escribir estas líneas estan a contar os votos dun referendum para coñecer se o seu pobo decide separarse do Reino Unido, algo único e raro de ver e que para os seus cidadáns pode ser a decisión máis importante en toda a sua vida.
Se algúns días atrás miraba con embexa a celebración da Diada en Cataluña, hoxe non se queda atrás a que me da o pobo escocés e esta oportunidade única. Pero volvendo o tema polo que vos escribo, creo que máis alá de o resultado debemos analizar outras cousas dende Galicia.
O primeiro que me gustaría destacar é o rápido que se propagou o independentismo nunha nación como Escocia, debemos ter presente que o referendum aceptouse porque o goberno británico tiña a seguridade de que o NON arrasaría na consulta e como puidemos comprobar, sobre todo neste último mes de ameazas constantes e campaña intensiva do non tanto dentro coma fora do país, a realidade finalmente é que o SI gañou adeptos dunha maneira prodixiosa; para min unha lección evidente do que se pode facer cunha boa planificación e cando a diferencia entre pobos é evidente, quizáis un soño para Galicia, pero se cadra non tan lonxano coma puideramos pensar.
O segundo é o momento único que estamos a vivir para plantexarnos esta posibilidade, o pobo non só quere a independencia por nacionalismo férreo, o pobo está farto da política actual, está farto de enganos e de trampas e sobre todo está farto de sufrir, e todo isto fai que a posibilidade de reinventarse con algo novo sexa moi atractiva incluso para a xente que non considera o independentismo como a sua meta. En España estámolo a ver con Podemos, Guanyem, MareaAtlantica.. son movementos que tamén terán que busca-la sua oportunidade no corto plazo, porque é sabido que portas coma esta non duran eternamente. Deberíanse replantexar os partidos nacionalistas galegos a necesidade de participar destes movementos e se cadra, coller a mínima oportunidade posible ante o que pode ser a única porta nesta xeración para alcanza-las suas metas.
Por último querría facer unha reflexión contra toda esa corrente de presión que puxo o grito no ceo ante a posibilidade de que gañara o SI e que segue a asustar a todos con palabras coma crise, ruina, fame... a realidade de tódolos vosos temores só se basa nunha cousa, unha división de pobos fai máis dificil o control e manipulación das gobernos e polo tanto fai máis complicada ou polo menos costosa a existencia á oligarquía que agora estanos a gobernar, cando te ameazan por decidir por ti mesmo, só mostran o medo que teñen a que o pobo decida, descubren a gran mentira que son estructuras como a UE, OTAN, ONU e mostran abertamente que outro modo é posible.
Se cadra o pobo escocés escolleu seguir baixo o control británico, porque non nos enganemos, a unión é entre iguais, e iso está moi lonxe de ser así tanto en Escocia coma en Galicia; pero ninguén os poderá culpar, o medo e libre e as presións son moitas, pero así coma en Inglaterra a simple existencia da consulta abre as portas a moitos outros (quen lle pode negar un referendum a Gales ou Irlanda?) en Galicia sírvenos de exemplo para o que podemos escoller, se a través do noso voto, empezamos a pensar máis como pobo e menos nos enchufes que o cacique de turno pódenos prometer.
Despídome con soños de liberdade, esta noite voarei ata as montañas e escoitarei de novo o son das gaitas, que tamén para nos, son un simbolo do fogar.
Saudos e sorte,
Hoxe en un día histórico para Escocia, no momento de escribir estas líneas estan a contar os votos dun referendum para coñecer se o seu pobo decide separarse do Reino Unido, algo único e raro de ver e que para os seus cidadáns pode ser a decisión máis importante en toda a sua vida.
Se algúns días atrás miraba con embexa a celebración da Diada en Cataluña, hoxe non se queda atrás a que me da o pobo escocés e esta oportunidade única. Pero volvendo o tema polo que vos escribo, creo que máis alá de o resultado debemos analizar outras cousas dende Galicia.
O primeiro que me gustaría destacar é o rápido que se propagou o independentismo nunha nación como Escocia, debemos ter presente que o referendum aceptouse porque o goberno británico tiña a seguridade de que o NON arrasaría na consulta e como puidemos comprobar, sobre todo neste último mes de ameazas constantes e campaña intensiva do non tanto dentro coma fora do país, a realidade finalmente é que o SI gañou adeptos dunha maneira prodixiosa; para min unha lección evidente do que se pode facer cunha boa planificación e cando a diferencia entre pobos é evidente, quizáis un soño para Galicia, pero se cadra non tan lonxano coma puideramos pensar.
O segundo é o momento único que estamos a vivir para plantexarnos esta posibilidade, o pobo non só quere a independencia por nacionalismo férreo, o pobo está farto da política actual, está farto de enganos e de trampas e sobre todo está farto de sufrir, e todo isto fai que a posibilidade de reinventarse con algo novo sexa moi atractiva incluso para a xente que non considera o independentismo como a sua meta. En España estámolo a ver con Podemos, Guanyem, MareaAtlantica.. son movementos que tamén terán que busca-la sua oportunidade no corto plazo, porque é sabido que portas coma esta non duran eternamente. Deberíanse replantexar os partidos nacionalistas galegos a necesidade de participar destes movementos e se cadra, coller a mínima oportunidade posible ante o que pode ser a única porta nesta xeración para alcanza-las suas metas.
Por último querría facer unha reflexión contra toda esa corrente de presión que puxo o grito no ceo ante a posibilidade de que gañara o SI e que segue a asustar a todos con palabras coma crise, ruina, fame... a realidade de tódolos vosos temores só se basa nunha cousa, unha división de pobos fai máis dificil o control e manipulación das gobernos e polo tanto fai máis complicada ou polo menos costosa a existencia á oligarquía que agora estanos a gobernar, cando te ameazan por decidir por ti mesmo, só mostran o medo que teñen a que o pobo decida, descubren a gran mentira que son estructuras como a UE, OTAN, ONU e mostran abertamente que outro modo é posible.
Se cadra o pobo escocés escolleu seguir baixo o control británico, porque non nos enganemos, a unión é entre iguais, e iso está moi lonxe de ser así tanto en Escocia coma en Galicia; pero ninguén os poderá culpar, o medo e libre e as presións son moitas, pero así coma en Inglaterra a simple existencia da consulta abre as portas a moitos outros (quen lle pode negar un referendum a Gales ou Irlanda?) en Galicia sírvenos de exemplo para o que podemos escoller, se a través do noso voto, empezamos a pensar máis como pobo e menos nos enchufes que o cacique de turno pódenos prometer.
Despídome con soños de liberdade, esta noite voarei ata as montañas e escoitarei de novo o son das gaitas, que tamén para nos, son un simbolo do fogar.
Saudos e sorte,
viernes, 12 de septiembre de 2014
DiaDa envexa
Benvid@s,
Onte foi a Diada en cataluña, a xente saíu a rua e fixeron unha demostración de conciencia de nación que dende a distancia non só ten que ser apoiada senon copiada e desexada, e a nivel personal vadesme ter que permitir que arda ca envexa que algo así faime sentir.
As noticias, centrábanse no independentismo, a política actual e o nivel de conflicto, fai que cada referencia o pobo catalán como nación sexa vista como motivo de conflicto e de disputa, pero eu non me quero meter nunha guerra que non he miña máis alá de pedir democracia para un pobo, o catalán, que coma calquera outro, ten dereito a opinar sobre todo o que queiran e máis ainda sobre o que queren no seu futuro.
A miña principal opinión, o meu principal pensamento respecto onte, é a envexa, producida por ver un pobo consciente do seu pasado, consciente da sua identidade, das suas orixes e da sua cultura. A Diada para o resto de pobos que aspiramos a reivindicar unha identidade maltratada pola historia, ten que ser un obxetivo, non dende o punto de vista do independentismo, non por ser un día de festa e de reinvindicación, senon pola conciencia, polo sentir, pola unión.
Na Galicia sempre loitamos falando da opresión castelá contra a nosa cultura, contra a nosa economía e contra o noso pobo. Non vou a desmentir nada, só quero centrar o obxetivo de todas esas loitas, se alguén quere saber porque loitamos, a resposta perfecta é que buscamos a nosa Diada; Galicia ten a lingua, ten a cultura, ten a historia e ten a identidade, son cousas polas que non se debe loitar, xa existen, so é necesario dalas a coñecer, pregoñalas e conservalas, pero o que máis lle falta a Galicia e a unidade!!
Nos últimos anos somos presas do clásico problema de esquerdas, a autocomplacencia no discurso, na beleza dos ideais, chegamos o punto do enfrentamentos por demostrar o boas que son as ideas de cada ún sen pensar en que o importante e polas en práctica, non que sexan perfectas; por outra parte e tamén en moitos casos, cedimos o encanto do poder que votou tódolos nosos ideais e esforzos o lixo. O nacionalismo en Galicia non ten dereita e polo tanto cada disputa entre os seus representantes de esquerda supón unha derrota e un paso atrás no verdadeiro obxetivo da unidade, debemos ser críticos con nos, debemos escoitar o pobo, debemos buscar a unidade que algún día permita a xente sair a rua para celebrar que son galegos, sen máis.
A oportunidade é única, nos momentos de crise, é cando o pobo é máis receptivo e mostra máis interese e maior unidade, aproveitemos, unámonos, fagamos que tod@s sintanse nación.
Saudos e sorte,
Onte foi a Diada en cataluña, a xente saíu a rua e fixeron unha demostración de conciencia de nación que dende a distancia non só ten que ser apoiada senon copiada e desexada, e a nivel personal vadesme ter que permitir que arda ca envexa que algo así faime sentir.
As noticias, centrábanse no independentismo, a política actual e o nivel de conflicto, fai que cada referencia o pobo catalán como nación sexa vista como motivo de conflicto e de disputa, pero eu non me quero meter nunha guerra que non he miña máis alá de pedir democracia para un pobo, o catalán, que coma calquera outro, ten dereito a opinar sobre todo o que queiran e máis ainda sobre o que queren no seu futuro.
A miña principal opinión, o meu principal pensamento respecto onte, é a envexa, producida por ver un pobo consciente do seu pasado, consciente da sua identidade, das suas orixes e da sua cultura. A Diada para o resto de pobos que aspiramos a reivindicar unha identidade maltratada pola historia, ten que ser un obxetivo, non dende o punto de vista do independentismo, non por ser un día de festa e de reinvindicación, senon pola conciencia, polo sentir, pola unión.
Na Galicia sempre loitamos falando da opresión castelá contra a nosa cultura, contra a nosa economía e contra o noso pobo. Non vou a desmentir nada, só quero centrar o obxetivo de todas esas loitas, se alguén quere saber porque loitamos, a resposta perfecta é que buscamos a nosa Diada; Galicia ten a lingua, ten a cultura, ten a historia e ten a identidade, son cousas polas que non se debe loitar, xa existen, so é necesario dalas a coñecer, pregoñalas e conservalas, pero o que máis lle falta a Galicia e a unidade!!
Nos últimos anos somos presas do clásico problema de esquerdas, a autocomplacencia no discurso, na beleza dos ideais, chegamos o punto do enfrentamentos por demostrar o boas que son as ideas de cada ún sen pensar en que o importante e polas en práctica, non que sexan perfectas; por outra parte e tamén en moitos casos, cedimos o encanto do poder que votou tódolos nosos ideais e esforzos o lixo. O nacionalismo en Galicia non ten dereita e polo tanto cada disputa entre os seus representantes de esquerda supón unha derrota e un paso atrás no verdadeiro obxetivo da unidade, debemos ser críticos con nos, debemos escoitar o pobo, debemos buscar a unidade que algún día permita a xente sair a rua para celebrar que son galegos, sen máis.
A oportunidade é única, nos momentos de crise, é cando o pobo é máis receptivo e mostra máis interese e maior unidade, aproveitemos, unámonos, fagamos que tod@s sintanse nación.
Saudos e sorte,
martes, 2 de septiembre de 2014
Receita: Cocido Político
Benvid@s,
Hoxe cambiamos o formato do blog para achegarnos o mundo culinario cunha receita de Cocido Político, moi propio da terra e máis canto máis se achegan as eleccións.
Ingredientes:
- Uns políticos de estilo caciquil.
- Unha economía dependente de subvencións e contratos do estado.
- Un texido empresarial de moi mala calidade e moi baseado no amiguismo e patrimonio dos empresarios.
- Un par de partidos de corte españolista.
- Un bo anaco de unto para os medios. (Nunca esquezas o unto para os medios, importantísimo!!)
- Unha pizca de cegueira na xustiza (Clave!!).
- Especias varias.
- Un bo viño blanco galego.
O primeiro e preparar os ingredientes. Colle os políticos e quítalles todo tipo de conciencia, boas intencións ou ética que podan ter, logo agregalles un pouco de edonismo e espolvoreas pra darlle ó preciso punto de trepas, sumerlleos nos partidos de corte españolista e deixa a remollo.
Colle o texido empresarial, quitalle toda a industria, loxística e inversión, pero sobre todo non deixes nin pizca de I+D, unha vez feito isto, reparte o que quede entre catro ou cinco amigos (os invitados o xantar) e o anaco que te toca, dalle un bocado, o resto podelo meter na pota, que é máis que suficiente.
Sabemos que olvidaches a economía, é o habitual, chama o teu amigo en Madrid que fale co europeo e que entre ambos te manden as sobras do día, se cadra non chegan para esta comida, pero ti dilles os amigos que chegar chegan, que non se preocupen, que quizáis toca na seguinte cea.
Á mezcla que estas a facer, non se che olvide botarlle un pouco de cegueira na xustiza, e cando falamos dun pouco, sabes que podes botar un carromato enteiro, a cousa é que non olvidarse, que logo se che corta o caldo, e non é gracioso de ver, pregunta nas principais cidades galegas!!
Por último colle ese amigo criticón, ese que sempre e o encargado de valora-la comida, o que sempre che anda a dicir que a ver se non lle botas de menos, que se isto que se o outro, que motiva os outros e lles fai ver que non eres tan bo cociñeiro. Chamao á cociña, saca o viño, saca o unto, ten que quedar tan enchido que non sepa dici-la hora sen che preguntar antes!!
Xa é o momento de botalos políticos na salsa dos partidos, ven revoltos, para que ninguén saiba ben que carallo de ideas ten cada un, unha "amalgama" de sabores como din (o final todo sabe a chourizo a verdade sexa dita).
Catro anos a fogo lento e xa tes feito o cocido das próximas eleccións!! Noraboa, xa podes seguir a ser unha comunidade nos últimos postos de España onde a xente se preocupe máis da misa e do fútbol que de a economía, cultura o tonterías desas.
Máis receitas en próximas semanas,
Hoxe cambiamos o formato do blog para achegarnos o mundo culinario cunha receita de Cocido Político, moi propio da terra e máis canto máis se achegan as eleccións.
Ingredientes:
- Uns políticos de estilo caciquil.
- Unha economía dependente de subvencións e contratos do estado.
- Un texido empresarial de moi mala calidade e moi baseado no amiguismo e patrimonio dos empresarios.
- Un par de partidos de corte españolista.
- Un bo anaco de unto para os medios. (Nunca esquezas o unto para os medios, importantísimo!!)
- Unha pizca de cegueira na xustiza (Clave!!).
- Especias varias.
- Un bo viño blanco galego.
O primeiro e preparar os ingredientes. Colle os políticos e quítalles todo tipo de conciencia, boas intencións ou ética que podan ter, logo agregalles un pouco de edonismo e espolvoreas pra darlle ó preciso punto de trepas, sumerlleos nos partidos de corte españolista e deixa a remollo.
Colle o texido empresarial, quitalle toda a industria, loxística e inversión, pero sobre todo non deixes nin pizca de I+D, unha vez feito isto, reparte o que quede entre catro ou cinco amigos (os invitados o xantar) e o anaco que te toca, dalle un bocado, o resto podelo meter na pota, que é máis que suficiente.
Sabemos que olvidaches a economía, é o habitual, chama o teu amigo en Madrid que fale co europeo e que entre ambos te manden as sobras do día, se cadra non chegan para esta comida, pero ti dilles os amigos que chegar chegan, que non se preocupen, que quizáis toca na seguinte cea.
Á mezcla que estas a facer, non se che olvide botarlle un pouco de cegueira na xustiza, e cando falamos dun pouco, sabes que podes botar un carromato enteiro, a cousa é que non olvidarse, que logo se che corta o caldo, e non é gracioso de ver, pregunta nas principais cidades galegas!!
Por último colle ese amigo criticón, ese que sempre e o encargado de valora-la comida, o que sempre che anda a dicir que a ver se non lle botas de menos, que se isto que se o outro, que motiva os outros e lles fai ver que non eres tan bo cociñeiro. Chamao á cociña, saca o viño, saca o unto, ten que quedar tan enchido que non sepa dici-la hora sen che preguntar antes!!
Xa é o momento de botalos políticos na salsa dos partidos, ven revoltos, para que ninguén saiba ben que carallo de ideas ten cada un, unha "amalgama" de sabores como din (o final todo sabe a chourizo a verdade sexa dita).
Catro anos a fogo lento e xa tes feito o cocido das próximas eleccións!! Noraboa, xa podes seguir a ser unha comunidade nos últimos postos de España onde a xente se preocupe máis da misa e do fútbol que de a economía, cultura o tonterías desas.
Máis receitas en próximas semanas,
martes, 5 de agosto de 2014
Un novo reto: Eleccións municipais 2015
Benvid@s,
Un novo reto asomase no horizonte, e semella que a xente está comezando a tomarlle o pulso, trala ilusionante aposta en Barcelona de @guanyem pola unidade social de cara as eleccións municipáis en 2015, A Coruña colle o guante en lanza @mareaatlantica coma claro exemplo a seguir para as outras cidades galegas e como claro síntoma de que Galicia semella espertar destes anos de corrupción e política oligarquica querendo estar a cabeza do cambio.
Coma exemplos cercanos a irrupción de @alternativaGZ nas eleccións galegas, un veterano da política coma @xmBEIRAS voltaba para darlle clases a un @obloque que parecía indixestado con tanta repercusión e poder, e claramente influido pola oligarquía e resultadismos dos partidos nacionales (@ppdegalicia/@PSdeG) e que semellaba perdera o rumbo nos anos de bipartito.
Coma exemplos máis lonxanos, pero se cadra de máis calado e importancia, a xeración do renacemento galego (Castelao, Ponte, Luis Seoane, Casares Quiroga, etc.), que tanto loitou nos anos da república polo recoñecemento e que levounos cara a autonomía, que nestes anos tanto nos esforzamos por destruir.
Pero non vai ser este un post de crítica, pechamos a porta a negatividade e comezamos co positivo. Positivo que se vexa unha corrente cultural máis preocupada pola política e que pretende deixar marca nesta, o final, a cultura, debe participar e influir a política; positivo polo paso adiante do pobo, o inmiscuirse e tomar voz na actualidade e por fin, non deixar a Galicia a cola de España; positivo polo que semella unha corrección do mensaxe galeguista, non estamos aquí para loitar contra ninguén, estamos para defender unha cultura, unha historia, un pobo, pero dende logo, sabendonos adaptar os tempos e a nosa xente, sobre todo a nosa xente e as suas esixencias; positivo porque este tipo de movementos buscan unidade, e sempre é bo, ter un pobo unido; e por último positivo porque semella que a mensaxe está calando na política e nos políticos e se cadra ainda estamos a tempo de salvar algo.
O reto e moi grande, loitar contra a corrupción, o caciquismo, a desilusión e a incredulidade, pero quizáis a enormidade do reto non é máis que outra motivación para quenes están a tomar parte neste movemento; e quizáis as formas do mesmo, dende a rua, con cidadáns, no día a día, sexa a mellor ferramenta para loitar contra aquelo que levan loitando os partidos durante décadas e que era tan dificil de derrotar. Semella pronto para augurar un bo futuro o movemento, pero dende a ilusión que produce, espero que teña a mellor das acollidas, de momento na Coruña en duas semanas xa teñen 1200 apoios.
Chamo tamén os medios de comunicación tradicionáis a facerse eco deste e de tódolos movementos xemelgos que saian, porque sabemos que en Galicia é se cadra ainda máis importante a sua influencia, e esperamos poder ver na televisión e nos xornais, noticias diarias sobre as mareas.
Para rematar, animar a toda a xente que está a participar nesta marea; á xente que está dubidando, empurrala a facelo; e a xente que mira sen entender moi ben o que pasa, motivalos a que se acheguen e pregunten,pois poden ser parte de algo moi bonito e que cambie a nosa sociedade no futuro cara algo mellor.
Saudos e ánimo,
Un novo reto asomase no horizonte, e semella que a xente está comezando a tomarlle o pulso, trala ilusionante aposta en Barcelona de @guanyem pola unidade social de cara as eleccións municipáis en 2015, A Coruña colle o guante en lanza @mareaatlantica coma claro exemplo a seguir para as outras cidades galegas e como claro síntoma de que Galicia semella espertar destes anos de corrupción e política oligarquica querendo estar a cabeza do cambio.
Coma exemplos cercanos a irrupción de @alternativaGZ nas eleccións galegas, un veterano da política coma @xmBEIRAS voltaba para darlle clases a un @obloque que parecía indixestado con tanta repercusión e poder, e claramente influido pola oligarquía e resultadismos dos partidos nacionales (@ppdegalicia/@PSdeG) e que semellaba perdera o rumbo nos anos de bipartito.
Coma exemplos máis lonxanos, pero se cadra de máis calado e importancia, a xeración do renacemento galego (Castelao, Ponte, Luis Seoane, Casares Quiroga, etc.), que tanto loitou nos anos da república polo recoñecemento e que levounos cara a autonomía, que nestes anos tanto nos esforzamos por destruir.
Pero non vai ser este un post de crítica, pechamos a porta a negatividade e comezamos co positivo. Positivo que se vexa unha corrente cultural máis preocupada pola política e que pretende deixar marca nesta, o final, a cultura, debe participar e influir a política; positivo polo paso adiante do pobo, o inmiscuirse e tomar voz na actualidade e por fin, non deixar a Galicia a cola de España; positivo polo que semella unha corrección do mensaxe galeguista, non estamos aquí para loitar contra ninguén, estamos para defender unha cultura, unha historia, un pobo, pero dende logo, sabendonos adaptar os tempos e a nosa xente, sobre todo a nosa xente e as suas esixencias; positivo porque este tipo de movementos buscan unidade, e sempre é bo, ter un pobo unido; e por último positivo porque semella que a mensaxe está calando na política e nos políticos e se cadra ainda estamos a tempo de salvar algo.
O reto e moi grande, loitar contra a corrupción, o caciquismo, a desilusión e a incredulidade, pero quizáis a enormidade do reto non é máis que outra motivación para quenes están a tomar parte neste movemento; e quizáis as formas do mesmo, dende a rua, con cidadáns, no día a día, sexa a mellor ferramenta para loitar contra aquelo que levan loitando os partidos durante décadas e que era tan dificil de derrotar. Semella pronto para augurar un bo futuro o movemento, pero dende a ilusión que produce, espero que teña a mellor das acollidas, de momento na Coruña en duas semanas xa teñen 1200 apoios.
Chamo tamén os medios de comunicación tradicionáis a facerse eco deste e de tódolos movementos xemelgos que saian, porque sabemos que en Galicia é se cadra ainda máis importante a sua influencia, e esperamos poder ver na televisión e nos xornais, noticias diarias sobre as mareas.
Para rematar, animar a toda a xente que está a participar nesta marea; á xente que está dubidando, empurrala a facelo; e a xente que mira sen entender moi ben o que pasa, motivalos a que se acheguen e pregunten,pois poden ser parte de algo moi bonito e que cambie a nosa sociedade no futuro cara algo mellor.
Saudos e ánimo,
viernes, 25 de julio de 2014
Día da patria galega
Benvid@s,
Entrada rápida para felicitar a todos os galegos polo mundo no día da nosa patria.
Alento as iniciativas galeguistas dende este blog, separatistas ou non, nacionalistas ou non, xuntos por un sentimento, unha lingua e unha historia.
Desexos de unidade entre galeguistas, porque por riva de diferencias e formas, o obxetivo e o mesmo para todos, preservar e defender unha identidade propia. Basta xa de separación nos momentos importantes, fronte común ante obxetivo común.
Como mensaxe respeto a nosa historia, os que sempre nos tachan de mirar a seculos pasados dicirlles que é de ignorantes e idiotas non respetar a historia; os tempos actuais son como son polos tempos pasados, sexan máis ou menos distantes, máis ou menos afines ó que temos diante. Por iso non se poder mirar cara un futuro ignorando o noso pasado, tanto para non repetir errores como para coñecer cales son os males que nos atañen e como solucionalos.
Como reflexión, cómo pode ser que unha rexión histórica coma a nosa, pola que tanto se luchou, e tantos sufriron, vexa no presente que se queda no vagón de cola da autonomía. Cómo as nosas compañeiras no camino do recoñecemento, País Vasco e Cataluña, seguen a ter unha evolución e un respeto tanto a nivel local coma no resto de España e Galicia xa non é tratada da mesma maneira. Algo facemos mal cando quedamos a cola dese tren, tanto pola memoria de quenes nos levaron a él como polo futuro de todos.
Como crítica o ter o día da patria galega nun día tan marcado pola relixión, ese poder oculto, que en Galicia fixo verdadeiro dano o galeguismo e a xente durante tantos anos.
Saudos e felicidades a tod@s,
Entrada rápida para felicitar a todos os galegos polo mundo no día da nosa patria.
Alento as iniciativas galeguistas dende este blog, separatistas ou non, nacionalistas ou non, xuntos por un sentimento, unha lingua e unha historia.
Desexos de unidade entre galeguistas, porque por riva de diferencias e formas, o obxetivo e o mesmo para todos, preservar e defender unha identidade propia. Basta xa de separación nos momentos importantes, fronte común ante obxetivo común.
Como mensaxe respeto a nosa historia, os que sempre nos tachan de mirar a seculos pasados dicirlles que é de ignorantes e idiotas non respetar a historia; os tempos actuais son como son polos tempos pasados, sexan máis ou menos distantes, máis ou menos afines ó que temos diante. Por iso non se poder mirar cara un futuro ignorando o noso pasado, tanto para non repetir errores como para coñecer cales son os males que nos atañen e como solucionalos.
Como reflexión, cómo pode ser que unha rexión histórica coma a nosa, pola que tanto se luchou, e tantos sufriron, vexa no presente que se queda no vagón de cola da autonomía. Cómo as nosas compañeiras no camino do recoñecemento, País Vasco e Cataluña, seguen a ter unha evolución e un respeto tanto a nivel local coma no resto de España e Galicia xa non é tratada da mesma maneira. Algo facemos mal cando quedamos a cola dese tren, tanto pola memoria de quenes nos levaron a él como polo futuro de todos.
Como crítica o ter o día da patria galega nun día tan marcado pola relixión, ese poder oculto, que en Galicia fixo verdadeiro dano o galeguismo e a xente durante tantos anos.
Saudos e felicidades a tod@s,
E ti, por qué os votas?
Benvid@s,
A cercanía das próximas eleccións, a aparición de @ahorapodemos, @equo, @partido_x e outras formacións políticas máis a chegadas das mareas e gañemos como @mareaatlantica e @guanyem pídeme unha breve reflexión sobre as eleccións e os votos.
Poñamos sobre a mesa o refrán "máis vale malo coñecido que bo por coñecer" que parece ser consigna seguida pola maioría da población votante e que axudou en gran medida a tendencia bipartidista que tanto dano fixo o noso país. Semella q a nosa falta de educación democrática lévanos a pensar que é mellor deixar os de sempre seguir a roubar o noso diñeiro no poder, que permitir a un novo partido demostrar se ofrece unha alternativa no governo.
Axudando o punto anterior está a enfermidade moderna chamada "televisión", que fixo de nós vagos intelectuais que non se moven a hora de informarse e culturizarse e acepta con boa cara todo o que a "caixa tonta" lle ofrece, alienando a nosa forma de pensar e xerando unha equidade de pensamento que loita contra a pluralidade e favorece o bipartidismo pola corrente intelectual, se todos pensan o mesmo é normal que voten o mesmo, e pola desinformación, se non coñeces outras alterntivas en profundidade, voltaremos o punto 1 do "máis vale malo coñecido que bo por coñecer".
Pero non todo ia ser culpa nosa, non, debemos agradecer tamén a lei electoral o seu claro esforzo por facer deste un pais menos pluralista, outra das concesións da democracia os heredeiros do fascismo, que tiñan medo de encontrar outro parlamento plural e preferían ter controlado o mesmo dende a sua minoria cidadá antes que abrir as portas a múltiples formacións políticas; xa se sabe que coa pluridade acelérase o crecemento e a evolución das sociedades. o establecer os mínimos para a representación, o facer un reparto desigual dos escanos, o non darlle valor o voto en branco e a abstención, son medidas desta lei que fan que a verdadeira democracia neste pais, non exista.
Pero sobre todo, o que lle quero votar a culpa de todo isto, do que fai que tras anos de políticas desastrosas o pobo siga ofrecendo o seu voto cara os mesmos partidos é a deficiente educación cidadá e o sistema capitalista que combinados afogan as vidas das persoas cada día máis. Estudia dende cada vez máis xoven, so materias para buscar traballo, non para que penses, menos filosofia e historia, mais matemáticas e física, máis horas de estudio, menos tempo libre, pra logo chegar o traballo, cada día traballa máis horas por menos diñeiro, cada día máis tempo ocupado pra que non penses no que fan e rouban, pra que non indagues, pra que non espertes. Ata o tempo libre se utiliza con esta fin na sociedade do consumo, ofrecendo mil saidas nas que gastar o tempo sen necesidade de preguntarnos que estamos facendo.
En conxunto, temos unha nova pregunta, realmente votas o que pensas ou votas o que queren? Dende o meu punto de vista non hai dúbida, a maioria vota o que queren, e ainda en momentos de gran crise social como os actuais o seu sistema segue a funcionar. Vivimos nun pais de cabezas mirando o chan en lugar de mirando o futuro e será unha longa loita a que espere os que queran cambiar isto.
Como fin, o meu pensamento cara o cambio, devolver a xente o tempo para que pensen e disfruten da sua vida, para que aprendan de novo a mirar o ceo, e educar as futuras xeracións no pensamento, non educalas para fagan ben un traballo, senon para que sepan pensar por si mesmos no que queren facer.
Saudos e sorte,
A cercanía das próximas eleccións, a aparición de @ahorapodemos, @equo, @partido_x e outras formacións políticas máis a chegadas das mareas e gañemos como @mareaatlantica e @guanyem pídeme unha breve reflexión sobre as eleccións e os votos.
Poñamos sobre a mesa o refrán "máis vale malo coñecido que bo por coñecer" que parece ser consigna seguida pola maioría da población votante e que axudou en gran medida a tendencia bipartidista que tanto dano fixo o noso país. Semella q a nosa falta de educación democrática lévanos a pensar que é mellor deixar os de sempre seguir a roubar o noso diñeiro no poder, que permitir a un novo partido demostrar se ofrece unha alternativa no governo.
Axudando o punto anterior está a enfermidade moderna chamada "televisión", que fixo de nós vagos intelectuais que non se moven a hora de informarse e culturizarse e acepta con boa cara todo o que a "caixa tonta" lle ofrece, alienando a nosa forma de pensar e xerando unha equidade de pensamento que loita contra a pluralidade e favorece o bipartidismo pola corrente intelectual, se todos pensan o mesmo é normal que voten o mesmo, e pola desinformación, se non coñeces outras alterntivas en profundidade, voltaremos o punto 1 do "máis vale malo coñecido que bo por coñecer".
Pero non todo ia ser culpa nosa, non, debemos agradecer tamén a lei electoral o seu claro esforzo por facer deste un pais menos pluralista, outra das concesións da democracia os heredeiros do fascismo, que tiñan medo de encontrar outro parlamento plural e preferían ter controlado o mesmo dende a sua minoria cidadá antes que abrir as portas a múltiples formacións políticas; xa se sabe que coa pluridade acelérase o crecemento e a evolución das sociedades. o establecer os mínimos para a representación, o facer un reparto desigual dos escanos, o non darlle valor o voto en branco e a abstención, son medidas desta lei que fan que a verdadeira democracia neste pais, non exista.
Pero sobre todo, o que lle quero votar a culpa de todo isto, do que fai que tras anos de políticas desastrosas o pobo siga ofrecendo o seu voto cara os mesmos partidos é a deficiente educación cidadá e o sistema capitalista que combinados afogan as vidas das persoas cada día máis. Estudia dende cada vez máis xoven, so materias para buscar traballo, non para que penses, menos filosofia e historia, mais matemáticas e física, máis horas de estudio, menos tempo libre, pra logo chegar o traballo, cada día traballa máis horas por menos diñeiro, cada día máis tempo ocupado pra que non penses no que fan e rouban, pra que non indagues, pra que non espertes. Ata o tempo libre se utiliza con esta fin na sociedade do consumo, ofrecendo mil saidas nas que gastar o tempo sen necesidade de preguntarnos que estamos facendo.
En conxunto, temos unha nova pregunta, realmente votas o que pensas ou votas o que queren? Dende o meu punto de vista non hai dúbida, a maioria vota o que queren, e ainda en momentos de gran crise social como os actuais o seu sistema segue a funcionar. Vivimos nun pais de cabezas mirando o chan en lugar de mirando o futuro e será unha longa loita a que espere os que queran cambiar isto.
Como fin, o meu pensamento cara o cambio, devolver a xente o tempo para que pensen e disfruten da sua vida, para que aprendan de novo a mirar o ceo, e educar as futuras xeracións no pensamento, non educalas para fagan ben un traballo, senon para que sepan pensar por si mesmos no que queren facer.
Saudos e sorte,
lunes, 7 de julio de 2014
A nosa terra o noso tesoro
Benvid@s,
Facendo zapping por internet chegou a mi o seguinte video
e como non podía ser de outra maneira, tiña que facer un post, ainda que foran unhas poucas líneas, para pediros, que os opoñades a esto, que axudedes e que loitedes.
Galicia é unha comunidade vinculada ca terra, co medio ambiente, a nosa dependencia e total e a nosa unión e profunda.. non podo chegar a imaxinar a miña terra sen verdes paraxes, sen a sua fauna e o sua vexetación; non podo e non quero vela arruinada polo beneficio duns poucos e co beneplácito dos de sempre.
Por iso defendela é importantísimo, non existe beneficio que poida compensa-la sua perda, por eso movilízate, firma, fai campaña, e difunde, nesto non nos poden gañar, non nos poden roubar a terra, a nos e os nosos fillos, netos..
Despídome deixandoos con boas palabras de sentimento pola nosa terra, e confiando en que a nosa loita poderá contra a vontade do capital.
Escoitar
En loita,
Facendo zapping por internet chegou a mi o seguinte video
e como non podía ser de outra maneira, tiña que facer un post, ainda que foran unhas poucas líneas, para pediros, que os opoñades a esto, que axudedes e que loitedes.
Galicia é unha comunidade vinculada ca terra, co medio ambiente, a nosa dependencia e total e a nosa unión e profunda.. non podo chegar a imaxinar a miña terra sen verdes paraxes, sen a sua fauna e o sua vexetación; non podo e non quero vela arruinada polo beneficio duns poucos e co beneplácito dos de sempre.
Por iso defendela é importantísimo, non existe beneficio que poida compensa-la sua perda, por eso movilízate, firma, fai campaña, e difunde, nesto non nos poden gañar, non nos poden roubar a terra, a nos e os nosos fillos, netos..
Despídome deixandoos con boas palabras de sentimento pola nosa terra, e confiando en que a nosa loita poderá contra a vontade do capital.
Miña terra galega
donde el cielo es siempre gris
miña terra galega
es duro estar lejos de ti
Donde se quejan los pinos
y se escuchan alalás
donde la lluvia es arte
y Dios se echó a descansar
las zanfoñas de Ortigueira
los kafkianos del Jaján
la Liga Armada Galega
y el pazo de Meirás
Miña terra galega
donde el cielo es siempre gris
miña terra galega
es duro estar lejos de ti
Escoitar
En loita,
domingo, 6 de julio de 2014
"Guanyem" o exemplo a seguir
Boas a tod@s,
Acabo de firmar o meu apoio as aspiracións de "Guanyem" en Barcelona, fágoo despois de leer o manifesto que as acompaña, en catalán, como debe ser, e tamén en castelán, para o que non o entenda.
Non creo que exista na política actual unha iniciativa tan democráticamente cercana o pobo, tan socialista, tan cooperativa, coma a que nos volve a presentar @AdaColau e por suposto todo o equipo de xente que con ela traballa, en Guanyem.
Haberá coma non, xente que a acuse de mentir, por haber negado sempre a sua intención de facer política, a estes, dicirlles, que non creo que mentira, só que, como demostrou todo este tempo, é persoa de traballo para o pobo, e ten que ser para ela imposible negarse ó que tanta xente lle reclama. Por outra parte, que mellor que poderes disfrutar de xente de ben, e boa xente, na nosa política; moitas veces escoitei a leria de que se quere atraer aos mellores á política e por iso ten que ter unha boa remuneración; pois ben, desta vez, vennos de balde a todos.
Pero o máis importante que, o meu entender, nos regala esta iniciativa, e novamente mostrarnos o camiño a seguir, coma coa @LA_PAH, adiantase o futuro, e coma os verdadeiros líderes, faino co seu traballo e co seu exemplo, nos mostra como afrontar o asalto as institucións para recuperalas e os pasos a seguir neste camiño, a vez que nos dá forzas para emprende-lo noso.
Pode que @ahorapodemos e localmente en Galicia @alternativaGZ poda significar un cambio nas futuras elecciones estatais e rexionais, eles xunto co resto de novos partidos (@Partido_X, @Equo, @partido_pirata, etc.), poden facer unha fronte amplia, que derrote o bipartidismo e a oligarquía politica que secuetrou a democracia neste estado. Pero nas eleccións que chegan, nas municipáis, que nos son tan cercanas, e que normalmente dependen menos das bandeiras e das cores, e máis das necesidades diarias dos barrios.. nestas eleccións, e dende a miña humilde opinión, o que necesitamos é "guanyem" os nosos concellos, directamente, non a través dos partidos, senon da cooperación de todas esas organizacións que cada día poñen os seus esforzos en resolver e minimizar os problemas que afectan o noso concello. Eles son os máis cercanos a realidade, os que mellor coñecen as necesidades e dende logo, quenes levan anos loitando contra elas e por mellorar as nosas cidades.
Dende este humilde blog, animo a todas as asociacións a buscaren estas coordinacións para loitar por recuperar ou "guanyem" de volta o control e a humanización das nosas cidades. Por favor, "guanyem" esta loita, cooperación por un futuro mellor, busquemos unha sociedade máis equitativa e democrática.
E sobre todo e outra vez dar as gracias a quenes nos espertan e nos ofertan modelos a seguir, que inspiran os nosos corazóns e alzan a nosa voz, outra vez as gracias a @AdaColau e os seus compañeiros, porque xente coma eles é a vez, tan necesaria e tan escasa, que traen a ledicia o meu rostro co seu traballo.
Gràcies,
Acabo de firmar o meu apoio as aspiracións de "Guanyem" en Barcelona, fágoo despois de leer o manifesto que as acompaña, en catalán, como debe ser, e tamén en castelán, para o que non o entenda.
Non creo que exista na política actual unha iniciativa tan democráticamente cercana o pobo, tan socialista, tan cooperativa, coma a que nos volve a presentar @AdaColau e por suposto todo o equipo de xente que con ela traballa, en Guanyem.
Haberá coma non, xente que a acuse de mentir, por haber negado sempre a sua intención de facer política, a estes, dicirlles, que non creo que mentira, só que, como demostrou todo este tempo, é persoa de traballo para o pobo, e ten que ser para ela imposible negarse ó que tanta xente lle reclama. Por outra parte, que mellor que poderes disfrutar de xente de ben, e boa xente, na nosa política; moitas veces escoitei a leria de que se quere atraer aos mellores á política e por iso ten que ter unha boa remuneración; pois ben, desta vez, vennos de balde a todos.
Pero o máis importante que, o meu entender, nos regala esta iniciativa, e novamente mostrarnos o camiño a seguir, coma coa @LA_PAH, adiantase o futuro, e coma os verdadeiros líderes, faino co seu traballo e co seu exemplo, nos mostra como afrontar o asalto as institucións para recuperalas e os pasos a seguir neste camiño, a vez que nos dá forzas para emprende-lo noso.
Pode que @ahorapodemos e localmente en Galicia @alternativaGZ poda significar un cambio nas futuras elecciones estatais e rexionais, eles xunto co resto de novos partidos (@Partido_X, @Equo, @partido_pirata, etc.), poden facer unha fronte amplia, que derrote o bipartidismo e a oligarquía politica que secuetrou a democracia neste estado. Pero nas eleccións que chegan, nas municipáis, que nos son tan cercanas, e que normalmente dependen menos das bandeiras e das cores, e máis das necesidades diarias dos barrios.. nestas eleccións, e dende a miña humilde opinión, o que necesitamos é "guanyem" os nosos concellos, directamente, non a través dos partidos, senon da cooperación de todas esas organizacións que cada día poñen os seus esforzos en resolver e minimizar os problemas que afectan o noso concello. Eles son os máis cercanos a realidade, os que mellor coñecen as necesidades e dende logo, quenes levan anos loitando contra elas e por mellorar as nosas cidades.
Dende este humilde blog, animo a todas as asociacións a buscaren estas coordinacións para loitar por recuperar ou "guanyem" de volta o control e a humanización das nosas cidades. Por favor, "guanyem" esta loita, cooperación por un futuro mellor, busquemos unha sociedade máis equitativa e democrática.
E sobre todo e outra vez dar as gracias a quenes nos espertan e nos ofertan modelos a seguir, que inspiran os nosos corazóns e alzan a nosa voz, outra vez as gracias a @AdaColau e os seus compañeiros, porque xente coma eles é a vez, tan necesaria e tan escasa, que traen a ledicia o meu rostro co seu traballo.
Gràcies,
jueves, 3 de julio de 2014
Pensamentos sobre Galicia I
Benvid@s tod@s,
Hoxe sintome inspirado e orientado cara a reflexión sobre a situación da nosa terra. O feito de levar fora dela xa dous meses, fai que os meus pensamentos volten de cando en cando, e tamén que cada día faga comparación do que vexo co que temos.
Que en Galicia temos a sorte de contar cun dos paraisos terrenáis máis fermosos do mundo é un sentimento que cada galego leva no seu corazón polo mundo, "a morriña" tan tradicional e estendida por tantos e tantos emigrantes galegos entre tantos e tantos países, pode dar unha idea do que o noso pobo valora a sua xeografía, ademáis do apego que sentimos pola mesma.
Non podemos negar que esta afirmación entra en conflicto coa alta emigración existente, quizáis non a nivel mundial, pero si en comparación co resto do estado español. E coma sempre temos que buscar a razón e o motivo desta, no atraso tanto industrial coma económico que sofre a nosa comunidade respecto o resto de comunidades coma doutros estados do noso entorno.
Cales son as motivacións deste atraso e por que non se consegue mellorar é unha cuestión altamente debatida.
- Os problemas e sufrimentos históricos do noso pobo é unha das razóns máis esgrimidas e tamén máis castigadas de cantas se defenden. Para mi é claro que a nosa terra foi colonizada e escravizada no periodo medieval, que a nosa lingua, as nosas costumes, a nosa xente e o noso futuro, foron masacrados polos diferentes reis españois, e que as diferentes decisións dos líderes galegos nese tempo, acabaron empurrandonos ata esta situación de sometemento, non por falta de xuizo, pero si por seres derrotados, tanto na guerra, como na loita.
Non podo esquecer neste punto os críticos que consideran que non se pode falar de hai cincocentos anos para xustificar problemas actuais, que o mundo non precisa de nacionalismos nin sentimentos independentistas, que motiva-la exaltación da cultura local, a língua propia, e motivo de separatismo e que o futuro e a unión de pobos. A historia é necesario estudiala para saber de onde vimos, qué erros cometimos e non repetilos, e sobre todo quenes somos; a pluralidade é necesaria para a unión, se non, non sería unión, sería absorción ou clonación e dende logo, a exaltación dos orixes dun pobo, non vai en contra do resto de pobos, o obxetivo e darlle un significado, un sentimento de unión, pero non para loitar contra outros, senon para facilitar a cohesión social, necesaria para tanto o progreso coma para a unión de pobos.
Seguindo a idea da submisión do noso pobo por parte do reino español, primeiro quero destacar que non debe ser o noso obxetivo a loita co estado actual; non pido esquecernos deste feito, so digo que nin o estado actual e responsable da situación histórica, nin a loita por causas pasadas debe ser o noso obxetivo actual. Segundo quero facer autocrítica na corrente intelectual galeguista, que por motivos de loita interna, obxetivos equivocados ou falta de perseveranza, e facendo unha grande excepción cos grandes pensadores da época do rexurdimento, adolece dun motor ou guía que poida impulsar a necesaria revolución na Galicia actual, que puidera achegarnos a realidade de outros pobos como o Vasco ou o Catalán en España ou a nivel internacional coma Belgas, Suizos, Daneses, etc.
Por último e pra rematar co tema histórico, se ben é máis que certo que toda esta represión fixo puxo a nosa cultura, orixes e lingua nunha complicadísima situación, e por tanto afecta directamente a nosa cohesión, a nosa situación e o noso futuro, non debemos perder máis tempo en lamentos, e aproveitando as forzas do noso pobo como o traballo, a solidaridade e o esforzo, e buscando entre nos aqueles capaces dispostos a facer de motor intelectual do movemento, debemos concentrar o noso esforzo na evolución, na revolución, no futuro do noso pobo.
- A dispersión é outro dos motivos máis referidos para explica-la nosa situación actual, así coma as dificultades para calquera movemento que queira enraizar no pobo. Dende o meu punto de vista, máis que a dispersión en si, a cal creo, pode aportar moita riqueza en canto a pluralidade; a falta dun entramado de conexiones entre as distintas poboacións de calidade, e a seguinte pedra no camiño.
E un feito histórico que non somos pobo de grandes cidades, a riqueza xeográfica da nosa terra permítenos e motiva ter unha enorme dispersión, pero lonxe de eliminala, temos que tratar de apoiala cun forte e diversificado entramado de conexións de transporte e comunicación para facilita-la convivenza e equidade entre poboacións. Este entramado é básico no desenvolvemento e optimización de recursos, así coma para evita-lo abandono da terra, que a industrialización necesaria, pode provocar.
É evidente que os problemas de comunicación e transmisión da mensaxe e das ideas desta revolución quedaron minorados polos avances tecnolóxicos neste sentido, pero que tamén coma poboación avexentada, temos que poñer máis esforzo neste particular, xa que ainda que os medios existan, sabemos que non tódala xente recibe a mensaxe, e ainda que coma en tódalas revolucións o noso obxetivo deben ser as novas xeracións e non as máis vellas, tamén debemos ter presente que nas nosas aldeas, as "novas xeracións" poden ter a misma idade que as "vellas xeracións" das cidades.
Resumindo, a dispersión é boa, pero adolece de conexións que a fagan productiva e optimizada, e sobre todo, pese os avances tecnolóxicos, seguimos precisando dun sobreesforzo para reproducir e leva-la mensaxe a tódolos cantos da nosa terra.
- O centralismo, derivado do problema histórico e que é síntoma claro de opresión e control, aumenta a nosa dificultade de maneira exponencial. E neste punto onde creo que se debería traballar con maior forza, xa que unido a característica da dispersión, debilita o pobo. Na Galicia actual, a dependencia respecto da Xunta que se ten nas provincias e concellos e o ridículo das deputacións, fan que os esforzos necesarios para a xestión de problemas locáis ou os retrasos na resposta do goberno central, sean tales, que a meirande destos problemas non se resolven, optase por parches, ou simplemente malgastanse recursos na resolución. Ademáis de que crean sentimentos de envexa, desconfianza e incluso odio entre poboacións irmáns polo trato desigual dado, o cal favorece o caciquismo e a desconfianza cara o alleo e traballa na contra da nosa labor de dispersión dos nosos ideais.
Con todo isto non quero facer apoloxía de unha administración axigantada e deforme, que aumente os custos para unha miserable mellora, toda a estructura de goberno da nosa terra ten que ser revisada, en busca dunha solución óptima, non ten sentido alimentar parásitos políticos en administracións coma as actuais deputacións ou o senado español, pero si que precisamos de dar ou permitir figuras autónomas que faciliten a xestión de necesidades concretas e fagan de promotores para a evolución das distintas poboacións e polo tanto de toda Galicia.
A miña proposta vai máis polo camiño de darlle a cada entidade encargos máis concretos e precisos do que é a sua labor, así como autonomía nestos e equidade representativa os órganos coordinadores. Usando coma exemplo o tema das comunicacións entre poboacións, se podería dicir que: O Concello encargarase das ruas da poboación, a Deputación fará as carreteiras comarcais, entre as distintas poboacións que xestiona, e a Xunta encargarase de promover, xestionar e coordinar xuntanzas entre deputacións co fin de crear o entramado principal e servir de xuiz nas posibles discrepancias. Coma se pode ver no exemplo a idea é que en lugar de centralismo, a Xunta sirva de elemento coordinador, cohesionador e supervisor da labor de cada concello ou deputación na estructura actual.
A loita contra o centralismo vai da man da loita a favor dunha verdadeira democracia e nestes tempos actuais, temos que xuntarnos cos movementos que camiñen nesta dirección, co fin do mutuo apoio e a consecución dos nosos obxetivos. Creo que é clave en todo momento, aproveitar a situación e as revolucións ou pensamentos da sociedade actual, tanto galega, coma española, coma mundial.
- A falta de relevancia é moitas veces unha morte silenciosa, sobre todo para movementos ideolóxicos, por moi boas e fortes que sexan as tuas ideas o teu ideal, se este carece de relevancia nunha sociedade, nunca triunfará. Co paso dos anos a relevancia dos ideais galeguistas baixou a niveles críticos, no estado actual de crise, non pode estar peor; dende logo é entendible que a xente priorice o traballo, o alimento, a familia e en definitiva a supervivenza a calquera outro ideal, pero se cadra a nosa realidade e que centrados e deslumbrados moitas veces polo convencemento da pureza e beleza dos nosos ideais carecemos de practicidade a hora de explicar o pobo, coma todo esta relacionado, e como a través do galeguismo pode mellorar, loitar e conseguir evitar o paro, a fame e a pobreza.
Esta relación que semella inexistente e se cadra incluso irracional, e moi sinxela e directa. Primero, a riqueza do noso pobo, a falta dunha industria potente, está na terra, como puidemos ver nos puntos anteriores, o centralismo e a falta dunha boa rede de comunicación acaba levando a xente as cidades en busca dunhas mellores condicións de vida, o cal acaba empobrecendo a toda Galicia, facendoa dependente das empresas externas e aumenta a incidenza da crise na poboación. A nosa labor en mellorar e axudar a dispersión, volveria levar o pobo a terra e enriquecernos e incluso facernos menos influenciables das crises externas o aumentar a nosa independenza económica.
Pola parte lingüística, non ei dicir o tópico de que a lingua aumenta postos de traballo polo simple xeito de requerir traductores, que é certo pero económicamente irrelevante, pero si que é certo que motiva a cooperación entre empresas galegas, o que fai que o entramado industrial sexa máis forte e volta a reducir a influencia das crisis externas na nosa terra. Por outra parte, dende logo os pobos que disfrutan de pluridade lingüística normalmente vense enriquecidos culturalmente, o que motiva unha mellora tanto económica coma social, coma exemplos utilizarei Suiza ou Canada, que creo poden servir de modelos avanzados.
Polo tanto e de maneira resumida podemos ver caminos ou guias do que pode ser un reflexo directo de aumento da relevancia do ideal do galeguismo a través do seu uso como ideal de loita contra os problemas máis relevantes do noso pobo.
- A carencia de intelectuais, e non quero dicir que seamos un pobo ignorante, quero dicir que adolecemos dos intelectuais revolucionarios necesarios, xente que abrace o ideario por enriba de calquera outra necesidade ou desexo, xente que tanto dende a cultura, como dende o movemento e sobre todo dende o exemplo, faga despertar un pobo durmido, ferido e desconfiado. As revolucións fanse con ruido, con manifestacións, con escritos que sexan estudiados e alabados durante anos, pero sobre todo faise no restaurante, no bar do pobo, a caron da lume e na partida. Temos que ter presente que máis que nos pese, non todos centran a sua vida no ideal galeguista, que non viven para él e que teñen bastante cos seus problemas. Temos que pensar que cada individuo posee as suas propias ideas, conceptos e moral, temos que respetalos e unirnos a estes, temos que por semillas en cada persoa e rega-las para ve-la árbore medrar e no futuro disfrutar da espesura do bosque e temos que ter presente que quizáis non sexamos nos os que disfruten dela, pero si que podemos ser a orixe.
Creo que por hoxe as miñas reflexións rematan, espero que alguén as lea, espero que a alguén lle parezan interesantes e dende logo espero que calquera que quera non dubide en contactar e debatir, ou comentar neste blog.
Despídome por hoxe agradecendo o tempo dedicado e desexando sorte.
Leémonos,
Hoxe sintome inspirado e orientado cara a reflexión sobre a situación da nosa terra. O feito de levar fora dela xa dous meses, fai que os meus pensamentos volten de cando en cando, e tamén que cada día faga comparación do que vexo co que temos.
Que en Galicia temos a sorte de contar cun dos paraisos terrenáis máis fermosos do mundo é un sentimento que cada galego leva no seu corazón polo mundo, "a morriña" tan tradicional e estendida por tantos e tantos emigrantes galegos entre tantos e tantos países, pode dar unha idea do que o noso pobo valora a sua xeografía, ademáis do apego que sentimos pola mesma.
Non podemos negar que esta afirmación entra en conflicto coa alta emigración existente, quizáis non a nivel mundial, pero si en comparación co resto do estado español. E coma sempre temos que buscar a razón e o motivo desta, no atraso tanto industrial coma económico que sofre a nosa comunidade respecto o resto de comunidades coma doutros estados do noso entorno.
Cales son as motivacións deste atraso e por que non se consegue mellorar é unha cuestión altamente debatida.
- Os problemas e sufrimentos históricos do noso pobo é unha das razóns máis esgrimidas e tamén máis castigadas de cantas se defenden. Para mi é claro que a nosa terra foi colonizada e escravizada no periodo medieval, que a nosa lingua, as nosas costumes, a nosa xente e o noso futuro, foron masacrados polos diferentes reis españois, e que as diferentes decisións dos líderes galegos nese tempo, acabaron empurrandonos ata esta situación de sometemento, non por falta de xuizo, pero si por seres derrotados, tanto na guerra, como na loita.
Non podo esquecer neste punto os críticos que consideran que non se pode falar de hai cincocentos anos para xustificar problemas actuais, que o mundo non precisa de nacionalismos nin sentimentos independentistas, que motiva-la exaltación da cultura local, a língua propia, e motivo de separatismo e que o futuro e a unión de pobos. A historia é necesario estudiala para saber de onde vimos, qué erros cometimos e non repetilos, e sobre todo quenes somos; a pluralidade é necesaria para a unión, se non, non sería unión, sería absorción ou clonación e dende logo, a exaltación dos orixes dun pobo, non vai en contra do resto de pobos, o obxetivo e darlle un significado, un sentimento de unión, pero non para loitar contra outros, senon para facilitar a cohesión social, necesaria para tanto o progreso coma para a unión de pobos.
Seguindo a idea da submisión do noso pobo por parte do reino español, primeiro quero destacar que non debe ser o noso obxetivo a loita co estado actual; non pido esquecernos deste feito, so digo que nin o estado actual e responsable da situación histórica, nin a loita por causas pasadas debe ser o noso obxetivo actual. Segundo quero facer autocrítica na corrente intelectual galeguista, que por motivos de loita interna, obxetivos equivocados ou falta de perseveranza, e facendo unha grande excepción cos grandes pensadores da época do rexurdimento, adolece dun motor ou guía que poida impulsar a necesaria revolución na Galicia actual, que puidera achegarnos a realidade de outros pobos como o Vasco ou o Catalán en España ou a nivel internacional coma Belgas, Suizos, Daneses, etc.
Por último e pra rematar co tema histórico, se ben é máis que certo que toda esta represión fixo puxo a nosa cultura, orixes e lingua nunha complicadísima situación, e por tanto afecta directamente a nosa cohesión, a nosa situación e o noso futuro, non debemos perder máis tempo en lamentos, e aproveitando as forzas do noso pobo como o traballo, a solidaridade e o esforzo, e buscando entre nos aqueles capaces dispostos a facer de motor intelectual do movemento, debemos concentrar o noso esforzo na evolución, na revolución, no futuro do noso pobo.
- A dispersión é outro dos motivos máis referidos para explica-la nosa situación actual, así coma as dificultades para calquera movemento que queira enraizar no pobo. Dende o meu punto de vista, máis que a dispersión en si, a cal creo, pode aportar moita riqueza en canto a pluralidade; a falta dun entramado de conexiones entre as distintas poboacións de calidade, e a seguinte pedra no camiño.
E un feito histórico que non somos pobo de grandes cidades, a riqueza xeográfica da nosa terra permítenos e motiva ter unha enorme dispersión, pero lonxe de eliminala, temos que tratar de apoiala cun forte e diversificado entramado de conexións de transporte e comunicación para facilita-la convivenza e equidade entre poboacións. Este entramado é básico no desenvolvemento e optimización de recursos, así coma para evita-lo abandono da terra, que a industrialización necesaria, pode provocar.
É evidente que os problemas de comunicación e transmisión da mensaxe e das ideas desta revolución quedaron minorados polos avances tecnolóxicos neste sentido, pero que tamén coma poboación avexentada, temos que poñer máis esforzo neste particular, xa que ainda que os medios existan, sabemos que non tódala xente recibe a mensaxe, e ainda que coma en tódalas revolucións o noso obxetivo deben ser as novas xeracións e non as máis vellas, tamén debemos ter presente que nas nosas aldeas, as "novas xeracións" poden ter a misma idade que as "vellas xeracións" das cidades.
Resumindo, a dispersión é boa, pero adolece de conexións que a fagan productiva e optimizada, e sobre todo, pese os avances tecnolóxicos, seguimos precisando dun sobreesforzo para reproducir e leva-la mensaxe a tódolos cantos da nosa terra.
- O centralismo, derivado do problema histórico e que é síntoma claro de opresión e control, aumenta a nosa dificultade de maneira exponencial. E neste punto onde creo que se debería traballar con maior forza, xa que unido a característica da dispersión, debilita o pobo. Na Galicia actual, a dependencia respecto da Xunta que se ten nas provincias e concellos e o ridículo das deputacións, fan que os esforzos necesarios para a xestión de problemas locáis ou os retrasos na resposta do goberno central, sean tales, que a meirande destos problemas non se resolven, optase por parches, ou simplemente malgastanse recursos na resolución. Ademáis de que crean sentimentos de envexa, desconfianza e incluso odio entre poboacións irmáns polo trato desigual dado, o cal favorece o caciquismo e a desconfianza cara o alleo e traballa na contra da nosa labor de dispersión dos nosos ideais.
Con todo isto non quero facer apoloxía de unha administración axigantada e deforme, que aumente os custos para unha miserable mellora, toda a estructura de goberno da nosa terra ten que ser revisada, en busca dunha solución óptima, non ten sentido alimentar parásitos políticos en administracións coma as actuais deputacións ou o senado español, pero si que precisamos de dar ou permitir figuras autónomas que faciliten a xestión de necesidades concretas e fagan de promotores para a evolución das distintas poboacións e polo tanto de toda Galicia.
A miña proposta vai máis polo camiño de darlle a cada entidade encargos máis concretos e precisos do que é a sua labor, así como autonomía nestos e equidade representativa os órganos coordinadores. Usando coma exemplo o tema das comunicacións entre poboacións, se podería dicir que: O Concello encargarase das ruas da poboación, a Deputación fará as carreteiras comarcais, entre as distintas poboacións que xestiona, e a Xunta encargarase de promover, xestionar e coordinar xuntanzas entre deputacións co fin de crear o entramado principal e servir de xuiz nas posibles discrepancias. Coma se pode ver no exemplo a idea é que en lugar de centralismo, a Xunta sirva de elemento coordinador, cohesionador e supervisor da labor de cada concello ou deputación na estructura actual.
A loita contra o centralismo vai da man da loita a favor dunha verdadeira democracia e nestes tempos actuais, temos que xuntarnos cos movementos que camiñen nesta dirección, co fin do mutuo apoio e a consecución dos nosos obxetivos. Creo que é clave en todo momento, aproveitar a situación e as revolucións ou pensamentos da sociedade actual, tanto galega, coma española, coma mundial.
- A falta de relevancia é moitas veces unha morte silenciosa, sobre todo para movementos ideolóxicos, por moi boas e fortes que sexan as tuas ideas o teu ideal, se este carece de relevancia nunha sociedade, nunca triunfará. Co paso dos anos a relevancia dos ideais galeguistas baixou a niveles críticos, no estado actual de crise, non pode estar peor; dende logo é entendible que a xente priorice o traballo, o alimento, a familia e en definitiva a supervivenza a calquera outro ideal, pero se cadra a nosa realidade e que centrados e deslumbrados moitas veces polo convencemento da pureza e beleza dos nosos ideais carecemos de practicidade a hora de explicar o pobo, coma todo esta relacionado, e como a través do galeguismo pode mellorar, loitar e conseguir evitar o paro, a fame e a pobreza.
Esta relación que semella inexistente e se cadra incluso irracional, e moi sinxela e directa. Primero, a riqueza do noso pobo, a falta dunha industria potente, está na terra, como puidemos ver nos puntos anteriores, o centralismo e a falta dunha boa rede de comunicación acaba levando a xente as cidades en busca dunhas mellores condicións de vida, o cal acaba empobrecendo a toda Galicia, facendoa dependente das empresas externas e aumenta a incidenza da crise na poboación. A nosa labor en mellorar e axudar a dispersión, volveria levar o pobo a terra e enriquecernos e incluso facernos menos influenciables das crises externas o aumentar a nosa independenza económica.
Pola parte lingüística, non ei dicir o tópico de que a lingua aumenta postos de traballo polo simple xeito de requerir traductores, que é certo pero económicamente irrelevante, pero si que é certo que motiva a cooperación entre empresas galegas, o que fai que o entramado industrial sexa máis forte e volta a reducir a influencia das crisis externas na nosa terra. Por outra parte, dende logo os pobos que disfrutan de pluridade lingüística normalmente vense enriquecidos culturalmente, o que motiva unha mellora tanto económica coma social, coma exemplos utilizarei Suiza ou Canada, que creo poden servir de modelos avanzados.
Polo tanto e de maneira resumida podemos ver caminos ou guias do que pode ser un reflexo directo de aumento da relevancia do ideal do galeguismo a través do seu uso como ideal de loita contra os problemas máis relevantes do noso pobo.
- A carencia de intelectuais, e non quero dicir que seamos un pobo ignorante, quero dicir que adolecemos dos intelectuais revolucionarios necesarios, xente que abrace o ideario por enriba de calquera outra necesidade ou desexo, xente que tanto dende a cultura, como dende o movemento e sobre todo dende o exemplo, faga despertar un pobo durmido, ferido e desconfiado. As revolucións fanse con ruido, con manifestacións, con escritos que sexan estudiados e alabados durante anos, pero sobre todo faise no restaurante, no bar do pobo, a caron da lume e na partida. Temos que ter presente que máis que nos pese, non todos centran a sua vida no ideal galeguista, que non viven para él e que teñen bastante cos seus problemas. Temos que pensar que cada individuo posee as suas propias ideas, conceptos e moral, temos que respetalos e unirnos a estes, temos que por semillas en cada persoa e rega-las para ve-la árbore medrar e no futuro disfrutar da espesura do bosque e temos que ter presente que quizáis non sexamos nos os que disfruten dela, pero si que podemos ser a orixe.
Creo que por hoxe as miñas reflexións rematan, espero que alguén as lea, espero que a alguén lle parezan interesantes e dende logo espero que calquera que quera non dubide en contactar e debatir, ou comentar neste blog.
Despídome por hoxe agradecendo o tempo dedicado e desexando sorte.
Leémonos,
miércoles, 18 de junio de 2014
Comida, non discriminación
Benvid@s de novo,
No último mes estamos a ver na primeira plana dos noticiaros constantes novas sobre a grave situación de insuficiencia e precariedade na alimentación que sofren os nenos no estado español. Situación esta, que moitos xa sinalaran hai meses pero que ata a chegada do verán quedou no caixon dos periodistas e medios de comunicación.
Máis concretamente na nosa comunidade, puidemos escoitar as palabras dun deputado do @PPopular, que parecia máis preocupado da imaxe dada polas posibles accións de axuda e auxilio aos nenos, nesta situación, que pola gravísima situación que estes pasan. Máis tarde, tentou camuflar as suas palabras dándolles un sentido de preocupación pola posible discriminación que poderían sufrir os nenos que acudiran e solicitaran estas axudas.
Pois ben, dende este pequeno rincón queremos dicirlle o señor deputado Ramón Rodríguez que é un caradura, un egoísta, un dexenerado.. un neno sen recursos, que acuda a un colexio no verán, para poder ter unha boa comida diaria, só podería ser discriminado por xentuza que comparta os seus mesmos adxetivos, e afortunadamente, desa xente en Galicia hai pouca e case toda na política. Que ainda así existen mil maneiras de camuflar ou adornar o feito de acudir o comedor; clases de apoio, concursos, campamentos.. e nin sequera preciso dos centos de asesores que teñen vostedes na Xunta para axudarlles a encontrar maneiras de facer máis levadeira e amigable a esperiencia para os nenos. E que dende logo, que automaticamente non presente a dimisión só acentúa todas as calificaciones anteriormente mencionadas.
En que mundo estamos a vivir, no que un representante do pobo, dí estas barbaridades, en que mundo vivimos para que non se desculpe automaticamente e ainda a xente acepte unhas desculpas absurdas e quede tan ricamente, como se hai uns días non fixera tambalearse todo o que é decente neste mundo.
Últimamente as cousas só van a peor, as situacións cada día máis extremas, o comportamento dos nosos representantes cada vez máis dexenerado e os medios cada día máis comprados.
Compañeiros, de esta situación non nos vai sacar nadie, non podemos esperar ó príncipe do conto, desta só se sae loitando cada día polo noso, protestando na rua, e xuntandose. Os seguintes anos serán como un éxodo polo deserto, necesitamos ser cada vez máis colaborativos, derrubar eses muros que puxemos nos últimos anos, e volver os orixes da nosa terra, volver a traballar co veciño, deixar as disputas e as rifas e falar máis entre nos; pero sobre todo, botar fora a todos eses políticos que levan anos vivindo de nos coma verdadeiras sanguessugas e que nos fan tanto mal. E tempo de voltar a cooperativa e os economatos, de tentar buscar alternativas sociais os problemas que surxen a diario.
Por finalizar o post, entre comida e discriminación, escollo comida, porque é básico, é máis importante, e é precisa unha resposta inmediata. E entre vostede señor deputado e un mono, prefiro o mono, que polo menos está calado.
Boa sorte e ata o seguinte,
No último mes estamos a ver na primeira plana dos noticiaros constantes novas sobre a grave situación de insuficiencia e precariedade na alimentación que sofren os nenos no estado español. Situación esta, que moitos xa sinalaran hai meses pero que ata a chegada do verán quedou no caixon dos periodistas e medios de comunicación.
Máis concretamente na nosa comunidade, puidemos escoitar as palabras dun deputado do @PPopular, que parecia máis preocupado da imaxe dada polas posibles accións de axuda e auxilio aos nenos, nesta situación, que pola gravísima situación que estes pasan. Máis tarde, tentou camuflar as suas palabras dándolles un sentido de preocupación pola posible discriminación que poderían sufrir os nenos que acudiran e solicitaran estas axudas.
Pois ben, dende este pequeno rincón queremos dicirlle o señor deputado Ramón Rodríguez que é un caradura, un egoísta, un dexenerado.. un neno sen recursos, que acuda a un colexio no verán, para poder ter unha boa comida diaria, só podería ser discriminado por xentuza que comparta os seus mesmos adxetivos, e afortunadamente, desa xente en Galicia hai pouca e case toda na política. Que ainda así existen mil maneiras de camuflar ou adornar o feito de acudir o comedor; clases de apoio, concursos, campamentos.. e nin sequera preciso dos centos de asesores que teñen vostedes na Xunta para axudarlles a encontrar maneiras de facer máis levadeira e amigable a esperiencia para os nenos. E que dende logo, que automaticamente non presente a dimisión só acentúa todas as calificaciones anteriormente mencionadas.
En que mundo estamos a vivir, no que un representante do pobo, dí estas barbaridades, en que mundo vivimos para que non se desculpe automaticamente e ainda a xente acepte unhas desculpas absurdas e quede tan ricamente, como se hai uns días non fixera tambalearse todo o que é decente neste mundo.
Últimamente as cousas só van a peor, as situacións cada día máis extremas, o comportamento dos nosos representantes cada vez máis dexenerado e os medios cada día máis comprados.
Compañeiros, de esta situación non nos vai sacar nadie, non podemos esperar ó príncipe do conto, desta só se sae loitando cada día polo noso, protestando na rua, e xuntandose. Os seguintes anos serán como un éxodo polo deserto, necesitamos ser cada vez máis colaborativos, derrubar eses muros que puxemos nos últimos anos, e volver os orixes da nosa terra, volver a traballar co veciño, deixar as disputas e as rifas e falar máis entre nos; pero sobre todo, botar fora a todos eses políticos que levan anos vivindo de nos coma verdadeiras sanguessugas e que nos fan tanto mal. E tempo de voltar a cooperativa e os economatos, de tentar buscar alternativas sociais os problemas que surxen a diario.
Por finalizar o post, entre comida e discriminación, escollo comida, porque é básico, é máis importante, e é precisa unha resposta inmediata. E entre vostede señor deputado e un mono, prefiro o mono, que polo menos está calado.
Boa sorte e ata o seguinte,
miércoles, 11 de junio de 2014
3 anos e 1 día
3 anos e 1 día, e o tempo que tiña a miña filla cando saín do cárcere aquel día..
Mil noventa e seis, son as boas noites, os bos días, os que descanses, os te quero, que me perdín por non ter liberdade, por pensar ser libre.
Vinteseis mil duascentas oitenta son as horas de xogo, son os abrazos, as risas, as bágoas que perdín e boto de menos, son as carreiras polo xardin, o mirar o seu soño, o sentirme cheo, o sentir o ceo.
Un millón cincocentas setenta e seis mil oitocentas son as miradas perdidas, son as caricias, son o collerlle a man e estar o seu lado, o xogar co seu pelo, o sentirme máis sabio, o mirar o mundo coa inocencia dun neno, o leer tebeos.
Noventa e catro millóns seiscentos oitenta mil son os latidos, son os respiros, son os instantes máxicos que non vin, que me perdin, por que vostedes xogan coa nosa vida como se fora de balde, como se algún poder diviño lles dera autoridade para facelo, como se foran os deuses e eu un simple grego.
Nove mil catrocentos sesenta millóns oitocentos mil e o número de indignacións que están a causar cos cerca de cen condeados a 3 anos de cárcere por exercer o seu dereito a manifestación, folga, protesta..por pensar ser libres nun estado que reprime os pobres e libera os ricos. Por creer na xustiza universal, igual e cega. Por pensar que a democracia e o poder do pobo. Por non ser parte dun sistema que cada día máis, esmaga o pobre e ensalza o rico.
Hoxe non podo falar de verdade, nin de nada máis, hoxe doéme o alma o saber que tantos compañeir@s van a entrar no cárcere por loitar pola miña liberdade, e por non poder facer nada. Hoxe loito contra a furia para evitar ir o monte a facer xustiza, visceral e salvaxe, pero máis noble que a que lle dan os nosos compañeir@s. Hoxe a liberdade cala igual que a verdade.
O lamento de corazón, o lamento de verdade, sinto que neste mundo e no meu país teñades que pasar por iso e que non podamos axudarvos máis que protestando.
O meu apoio e forza!! Sempre en loita!!
Liberdade!!
lunes, 2 de junio de 2014
A liberdade de expresión
Boas a tod@s,
A miña intención inicial era voltar cun post sobre a represión que se está a dar na protesta sindical hoxe en día, e quizáis extendelo cara a represión xeral cara calquera tipo de protesta.. pero que hai máis básico que a liberdade de expresión, fonte de todas estas protestas e fonte de case todalas liberdades e dereitos existentes.
A liberdade de pensamento, pode ser a pedra angular sobre a que se sustenta a razón humana e toda a liberdade humana, só como individuos libres de pensamento, podemos decidir quenes somos, que facemos, como nos definimos e como nos relacionamos co mundo que nos rodea.. pero é a liberdade de expresión a que se encarga de transmitir e facer pública esa posición, esa defininción da nosa persoa o resto do mundo; e ela quen fai pública a nosa existencia e polo tanto, nun mundo social, é a nosa meirande arma.
Antecedentes
A miña intención inicial era voltar cun post sobre a represión que se está a dar na protesta sindical hoxe en día, e quizáis extendelo cara a represión xeral cara calquera tipo de protesta.. pero que hai máis básico que a liberdade de expresión, fonte de todas estas protestas e fonte de case todalas liberdades e dereitos existentes.
A liberdade de pensamento, pode ser a pedra angular sobre a que se sustenta a razón humana e toda a liberdade humana, só como individuos libres de pensamento, podemos decidir quenes somos, que facemos, como nos definimos e como nos relacionamos co mundo que nos rodea.. pero é a liberdade de expresión a que se encarga de transmitir e facer pública esa posición, esa defininción da nosa persoa o resto do mundo; e ela quen fai pública a nosa existencia e polo tanto, nun mundo social, é a nosa meirande arma.
Antecedentes
- O goberno pretende controlar as redes sociais tralos recentes comentarios surxidos pola morte da cidadá Isable Carrasco.
- O goberno estudia modificar as leis para endurecer as penas e sancións para quen faga mofa de mortes, atentados, etc.
Non saio da miña incredulidade, tanto porque un goberno poda mandar unha mensaxe tan clara respecto a que modifica a xusticia 'onfire' segundo os sucesos que ocorren día a día.. así pasa logo coas sentencias europeas que anulan leis españolas que son contrarias a dereito como a "dotrina Parot", se non tamén o feito do partidismo que queda en evidencia cando é a morte dun membro do partido político que goberna (@PPopular) o que fai ó goberno implata-la lei. Non é que de verdade exista unha necesidade, é que como agora afecta a algún dos meus, entón teño que lexislar, afecte a un dereito fundamental ou o que sexa, e daquela estou a facer desaparecer a igualdade e a obxetividade do concepto de xustiza, o que fai, sinxelamente que elimine o concepto de xustiza en sí.
Cales son as solucións.. quedannos poucas solucións o alcance da nosa mán, a primeira e máis directa e protestar nas ruas, outra vez, contra outro recorte de dereitos, contra a perda de libertades e contra un goberno que lexisla contra os seus cidadáns. A segunda esperar as seguintes eleccións e botalos dunha vez por todas do goberno, pese as leis que os protexen e danlle ventaxa, temos que ser marea que arrase, escoller un partido que represente os nosos verdadeiros ideales ou que polo menos faga fronte a este goberno e darlle a nosa confianza para que o faga, A derradeira, ir a buscar xustiza onde segue a existir, a Europa, o tribunal europeo semella a nosa única salida actualmente, mentres a xustiza española sega secuestrada tanto polas leis como polo cobro de tasas...
Por último e coma se cadra faréi no resto de post, chamar a xente a movilización, non ten todo que ser política, podes unirte a movementos cidadáns que traballen por facer o noso día a día mellor e as movilizacións que por este ou outros moitos motivos se fagan no noso país.
#liberdadeExpresión
Cales son as solucións.. quedannos poucas solucións o alcance da nosa mán, a primeira e máis directa e protestar nas ruas, outra vez, contra outro recorte de dereitos, contra a perda de libertades e contra un goberno que lexisla contra os seus cidadáns. A segunda esperar as seguintes eleccións e botalos dunha vez por todas do goberno, pese as leis que os protexen e danlle ventaxa, temos que ser marea que arrase, escoller un partido que represente os nosos verdadeiros ideales ou que polo menos faga fronte a este goberno e darlle a nosa confianza para que o faga, A derradeira, ir a buscar xustiza onde segue a existir, a Europa, o tribunal europeo semella a nosa única salida actualmente, mentres a xustiza española sega secuestrada tanto polas leis como polo cobro de tasas...
Por último e coma se cadra faréi no resto de post, chamar a xente a movilización, non ten todo que ser política, podes unirte a movementos cidadáns que traballen por facer o noso día a día mellor e as movilizacións que por este ou outros moitos motivos se fagan no noso país.
#liberdadeExpresión
Saudos e ata outra!!
Reiniciando
Benvidos!
Tras un tempo de silencio demasiado amplio, decidín voltar a sacarlle o polvo a este vello bloq que me permitía desfogarme coa miña verdade sobre o que ocorría no noso mundo cada día.. non foi que non precisara desfogarme máis, pero a vagancia e o tempo as veces fan que un se abandoe de máis.. pero non é tempo de lágrimas, voltamos, e porque non dicilo, voltamos máis fortes e con máis rabia que antes..
Escribimonos!!
Tras un tempo de silencio demasiado amplio, decidín voltar a sacarlle o polvo a este vello bloq que me permitía desfogarme coa miña verdade sobre o que ocorría no noso mundo cada día.. non foi que non precisara desfogarme máis, pero a vagancia e o tempo as veces fan que un se abandoe de máis.. pero non é tempo de lágrimas, voltamos, e porque non dicilo, voltamos máis fortes e con máis rabia que antes..
Escribimonos!!
Suscribirse a:
Entradas (Atom)