Volveu a dictadura

Contan os libros de historia e os meus maiores, que antes de que nacera existiron moitas dictaduras. Todas estas seguian un patron moi basico, unha persoa, apoiado nun exercito, roubaba o poder a un pobo e estableciase como unico mandatario, protector do reino e guia moral do pobo. Dabase a norma de que os dictadores habitualmente eran xente de corte conservador que non aceptaba cambios e que loitaba contra o distinto. Por ultimo destacaba entre eles a costume de establecer circulos cercanos cerrados onde congregrar o poder, que xa se sabe que a intelixencia e contagiosa e que os que mandan sempre saben escoller adecuadamente os amigos.
Todos estes periodos e dictadores destacaron polo retraso causado nos seus paises e polo sufrimento do seu pobo.
Vivimos no mundo global e ainda podemos comprobar a plaga que significa cada vez que un deles toma o poder. Africa e oriente exemplifican claramente todos estes males; pero ainda asi permitimos a sua existencia, por desinterese e abandono do pobo oprimido ou por intereses economicos, para roubar a riqueza do pais.
O 1° mundo, como alguns jactanse en chamar, esta enchido de orgullo por haber deixado atras esa epoca e saca peito o falar das suas democracias.
Pois ben, a democracia morreu, exemplos coma Grecia e Italia demostran que o pobo volveu ser roubado, que non teñen o poder. A crise economica demostra cada dia que surxiu un novo tirano, pero semella que non conseguimos darnos conta. Somos tan cadriculados que cando algo sae do patron establecido xa non aceptamos chamalo igual. Dende logo agora non hai home e non hai exercito como tales, non hai guerra nin armas; pero iso seria ser superficial. A persoa trala dictadura son os ricos, os donos das meirandes fortunas do mundo e das empresas mais importantes (bancos, aseguradoras, etc.), o seu exercito son os directivos e politicos que fan realidade as suas operacions, a guerra e esta loita co pobo, por retirarlle dereitos, por retirarlle poder, por escravizalos, e as victimas somos todos, xa chegan os mortos reais, pero sendo mais obxetivos vemos que non fan falla cadaveres, que cada parado mais, cada traballo mais precario, cada dereito perdido fai de nos unha victima mais.
Dixeron que o capitalismo nos salvaba de todalas dictaduras que equilibraba o mundo, q iamos ser mais felices. Todo era mentira, cada paso que demos nesa direccion achegoulles mais o seu obxectivo.

Hoxe hai toque de queda!!

VOLVEU A DICTADURA!!!

Salve o capitalismo!!

¿E quen morreu? A Democracia..

Fai anos a sociedade española ven reclamando a reforma en profundidade da constitucion. Entre os que apoian un cambio de reximen eliminando a existencia da corona como soberana, os que buscaban unha maior separacion dos poderes lexislativo e xudicial, quenes querian unha reforma do poder lexislativo, quenes buscaban un incremento do poder rexional en prol dun estado federal... foron moitas as voces que pediron un cambio e moitas as razons esgrimidas, pero a resposta dos partidos maioritarios PP e PSOE sempre foi a mesma, "...a reforma da constitucion require uns esforzos e consensos non dispoñibles..."
Pois ben, hoxe 30 de Agosto de 2011, o mundo cambiou para estes partidos, o imposible logrouse e cunha falta de consenso e de esforzo nunca vista, aprobase no congreso unha reforma "express" da constitucion.
Moitas son as dubidas sobre a orixe da idea da reforma, o BCE, os mercados, Merkel; maiores as dubidas sobre o seu obxetivo, estabilizar a economia (en 2018?), mandar unha mensaxe os mercados; e mais si cabe sobre o resultado xa que parece que esta partida que estan a xogar os mercados e os estados fai tempo esta fora do control destes ultimos.
Enton ¿para que se fai? Esta e a pregunta maxica no dia de hoxe, de que vale unha medida que moitos expertos xa dixeron non tera un reflexo no mercado, causa unha separacion cos cidadans dificilmente arranxable e unha division entre partidos historica. Q pasou cos problemas de reformar a constitucion? Por que non se modifican as outras reivindicacions sociais?
As preguntas voan pero a realidade cazaas sen deixar respostas minimamente serias. A realidade mostra uns politicos facendo de dictadores encubertos a caza dos beneficios sociais e dereitos dos cidadans.
Hoxe morreu a democracia, fagamoslle un enterro digno.

O meu Maio do 2011

Tra-la sorpresa inicial e uns dias para  organizarse, aproveitei este fin de semana de reflexion para organizar ideas e obxetivos coa fin de non perde-la cabeza nin deixarme levar pola extasis da ilusion colectiva.

Comecei cheo de enerxia, querendo cambiar o mundo, enchido de obxetivos e metas, propostas e cambios. Poderiamos consegui-lo pleno empleo, esquecer a fame, eliminar as inxustizas e consegui-la paz mundial. A revolucion estaba feita, a xente, cada vez mais, votabase a rua para mostrar o seu apoio, a repercusion mundial era evidente e outros paises semellaban querer seguir o noso caminho... todo era posible, pero enton voltei o mundo.

Tinha unha comida familiar e abandonei toda a voraxime de sensacios e revolucion, de asambleas e propostas para acompanhar o meu entorno mais cercano por unhas horas, co obxetivo dunha celebracion familiar. De pronto a realidade abofeteoume duramente, semellaba que o que estaba a pasar, o que compartira hai unhas horas con tantos cidadans, era un sonho. Non era tema de conversa, pese a que existian debates politicos de todalas ideoloxias, non se mentaba, pese a que todo o mundo compartia as bases do movemento e estaba dacordo cos cambios necesarios, nin sequera no momento no que eu intentaba introducilos na noticia mostraban interese nela; semellaba unha historia que lles contaran, un conto, algunha noticia mais das que ignoraban nos seus periodicos e informativos diarios. A realidade volvia cunha claridade inequivoca, a praza Sol esta chea de xente pero Madrid ten moitas mais prazas, as protestas saen nos medios pero tamen a pobreza no mundo, os mortos das guerras, as inxustizas, os desastres... e ninguen fai nada, o mundo e coma o perezoso, pra movelo fai falla moito traballo.

Por iso tras novas reflexions e mais pensamentos, dime conta de tres cousas:
- Non ganhamos nada, non logramos nada, somos o comezo dun cambio, pero ese cambio segue sen desenho nin prazos.
- Somos moitos, pero doutro lado hai moitos mais, a funcion das prazas debe se-la de informar nas ruas (esto llo roubo a un bo amigo, gracias Gronji) pois todos sabemos que non a todo o que sae na tele se lle fai caso e que he mellor ir a informar que esperar a que pregunten.
- Podemos aportar mil ideas pero o final, o motivo principal polo que acampamos e para cambiar a democracia (a forma de votar), a participacion do pobo nela e limpala de corrupcion. Non nos extendamos tanto, o q moito agarra pouco apreta, concentremonos nisto, consigamolo e deixemos en mans desta nova democracia o resto de cambios.

Loitemos con todalas nosas forzas por conseguilo, pero centremonos, somos moitos e moi diversos, busquemolo comun e vaiamos cara diante.

Spanishrevolution

Aproveitome dun ttopic que creo define perfectamente a realidade do que esta a pasares estes dias no noso pais. Pouco a pouco, de maneira lenta e calmada pero firme e imparable, a xente esta a despertar dun letargo demasiado longo e estase a botar a rua, seguindo o exemplo dos paises arabes (conservando sempre as distancias) queren reclamar a volta da democracia tanto tempo secuestrada por unha clase politica e uns lobbies empresariais cun poder demasiado corrompido e autoritario.

O exemplo mostrado por "uns poucos" que estan animando o resto e convencendoos de que e preciso esixir un cambio,  encheme de orgullo. Hai pouco tempo era das mentes que pensaba que a xente de hoxe en dia teria que perder ainda moito mais para volver a reclamar as rendas da sua vida. Trabuqueime! Pero e un erro tan delicioso que case fai que me saian lagrimas dos ollos!

Grazas a tod@s!!!

Cada dia que pasa alimenta as minhas esperanzas de que a minha filla poda vivir nun mundo mellor, de que poderei facer algo por cambia-lo actual para ela e paro todos. Gracias!!!

Por ultimo e como non podia ser doutra maneira Contade conmigo!!

O fin da caza o fin da excusa

Hoxe a noticia por excelencia e a morte de Osama Bin Laden. Tras anos de persecucion e busqueda, de loita e guerra, o presidente de EEUU daba a noticia da sua morte e felicitaba o seu pais polo exito logrado.

Non entrarei a debatir o triste que poder ser, ter que chegar o extremo de felicitarse pola morte de alguen (reservome a opinion sobre o ben ou o mal da accion), nin sequera falarei das victimas indirectas o unico que quero saber e se por fin se acabaron as guerras preventivas, os carceres ilegais, guantanamo, etc.

EEUU, mentres todo o mundo non para de felicitaros polo voso exito eu vos pregunto ¿cando terminara toda esa inxustiza humana?

Fukushima

Sempre sorprendeume a facilidade da sociedade pra esquecer e seguir adiante. Pareceme unha habilidade unica e inestimable nalguns casos e sorprendentemente hipocrita na maioria deles.

Apenas fai un mes os periodicos de medio mundo ocupaban as suas portadas con fotos e relatos da crisis mundial, provocada polas explosions na central de Fukuxima. Foron longos dias nos que se transmitia a impresion de inquedanza, de urxencia, de desastre... A dia de hoxe e estando o problema moi lonxe de calquera solucion, as noticias abandonaron completamente a Fukuxima da sua actividade diaria, so quedan pequenos comentarios para rechear telediarios que non fan mais que sobrevoar as novas.

Fukuxima segue morrendo, segue danando o planeta, segue a modifica-la vida dun pais e do seu futuro pero xa non e noticia, o suspense desapareceu e coma se dunha mala novela de misterio se tratase, unha vez resolta a trama xa non hai motivo de seguir a ler a historia.
A verdade e que os maiores interrogantes seguen sin resolver ¿canto se tardara en recuperar a zona? ¿existen culpables da catastrofe? ¿hai mais centrales en risco?... Son cuestions sin resposta que ninguen plantexa xa, porque hoxe en dia os periodistas son expertos en vender historias coma os bos literatos e a verdade xa non vende, o que vende son as historias e desta xa se sabe a fin.

Xapon

Non tenho palabras suficientes para describir o sentimento que me provocou o sucedido en Xapon. Un pobo xamais deberia sufrir tan amargamente, tan profundamente.

A natureza volvenos mostrar a mais dura realidade, a realidade da nosa debilidade, o noso lugar dentro do mundo e o seu poder mais absoluto. Debemos mostrar a nosa soidaridade co pobo xapones, cun pobo que sufre e intenta manterse erguido tras un golpe tan duro.

Sintoo moito!

Libia

Pouco mais podo aportar a este conflicto que a minha opinion reflexada no anterior post. O que si queria matizar neste caso ou mais ben recordar e que, quen ahora e o obxetivo numero 1 para todos en occidente, un dictador e asesino, foi fai pouco tempo considerado aliado na rexion e fai un pouco mais de tempo era un protector de terroristas e obxetivo prioritario americano.

E raro para calquera aprender leccions eticas de quenes segun o crudo que estea na balanza decantanse por unha ou outra moralidade. Agora atacamos un dictador e chamamolo asasino, manha defenderemos a outro y chamaremolos "peza clave na rexion". De verdade estamos moralmente calificados pra intervir?

O mundo en guerra

No ultimo mes estamos a ver protestas e revueltas no mundo pedindo liberdade. Atentos os que fan os libros de historia xa que semella que tocara reflexar outro paso axigantado na busqueda dun mundo mellor.

Alegrame poder comprobar que os pobos con menos liberdades estanse a mover na busqueda dun  futuro mellor para todos.

Agora adxunto a minha reflexion. E boa idea que os paises democraticos intervenhan nestes conflictos?. Duas caras:
-O normal seria apoiar todalas revoltas que busquen unha democracia coma forma de goberno. Se cadra seria o mellor caminho pero eso exise que a ONU encabece todalas intervencions en todalas revoltas por moi "amigo" que se considere o dictador de turno. E trala revolta faga supervision das primeiras eleccions e da primeira constitucion. Todo este belicismo traeria un coste humano elevado que os paises e pobos democraticos deberian pagar e aceptar por un futuro mellor ademais de que non se poderia intervir nas futuras decisions dos pobos democratizados.
-Cada pobo ten qye loitar polas suas liberdades. Neste caso os paises democraticos tenhen que aceptar o que pase nas revoltas e mirar cara outro lado. Se cadra vese unha decision cruel pero asi ocorreu nos nosos paises e ninguen veu a axudarnos. Podemolo chamar evolucion social.

Cal destes caminhos e a mellor solucion non se pode decidir con facilidade. A historia diria que o segundo pero neste caso os pobos xa foron influidos por nos. Manexan armas dunha destruccion moi superior que no noso tempo. Quizais terminar dunha vez o que comezamos a facer hai anos e conseguir democracia para todo o mundo sexa o mellor.
Mentres voltamos a mostrar a peor das nosas caras e facemos as cousas por interes. Intervir solo en Libia volve a dar unha penosa imaxe de occidente e volve dicir de nos que so nos move o peteoleo e o dinheiro.

Nolesvotes

Dende aqui mando o maximo apoio a este movemento. Fora da protesta en contra da lei sinde, creo que estase a convertir nun exemplo democratico de protesta, reflexion e libertade que facia tempo a xente necesitaba.

Sempre fun un pouco esceptico ante estes movemetos pois na minha vida puiden comprobar, e mais dende Galicia, que a xente e moi cobarde e o final termina cedendo e votando unhas cores en lugar dunas promesas ou ideais.

Confio en que acaden moito seguemento, confio en que non morra co tempo e sonho con que sexa a mecha dun cambio que coma noutros lugares do planeta, faga a xente darse conta da realidade e voltar a loitar polas suas ideas.

A lei Sinde

Fai xa tempo que non escribo nada. Non tenho escusas e espero poder ponherme o dia co blog.
Para comezar gustariame falar brevemente da Lei Sinde.

He unha vergonha e dende logo un acto anticonstitucional que unha serie de politicos decidan defender os dereitos dun lobby empresarial antes cos dos seus representados. Coma sempre teremos que esperar anos antes de darnos conta do verdadeiro alcance desta lei, xa que ainda hai xente que considera que o relacionado con internet non lle afecta e non son capaces de ver que a lei aprovada pode estar a altura das primeiras leis promulgadas en contra da liberdade de expresion e de pensamento.

Demostremos o noso enfado con estes partidos apoiando a nolesvotes e mostremoslles os actuais politicos que ainda pensamos e decidimos coma individuos